Με παραμύθια μεγάλωσες.
Από αυτά που έχουν μόνο ένα τέλος. Το χαρούμενο.
Το απόλυτο.Το μη αναστρέψιμο.
Μεγάλωσες με την ιδέα πως εκεί έξω υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος για σένα,
μια ευκαιρία, μια προσπάθεια.
Και πορεύτηκες μ’αυτήν.
Μέχρι που μια χίμαιρα στα πήρε όλα.
Ξέμεινες. Άδειασες. Σε πέταξαν έξω από το παραμύθι.
Δεν ανήκεις πουθενά. Δεν χωράς σε ευτυχισμένα κλισέ ή πολύχρωμα σπίτια.
Κουβαλάς πλέον τα κρίματα σου σαν αποδιοπομπαίος τράγος.
Κανείς δεν σε προετοίμασε γι’αυτό.
Κανείς δεν σου είπε πως εκεί έξω δεν μπορούν να σταθούν πρίγκηπες και θρόνοι.
Οι άνθρωποι έχουν κύριο υλικό την αδυναμία. Αυτό το έγκλημα, αυτή και η γοητεία τους.
Θα προδώσουν τον άνθρωπό τους, θα πετάξουν την ευκαιρία τους, θα αποφύγουν την προσπάθεια.
Θα μαζέψουν λάθη και μελανιές. Θα ορίσουν νέες αρχές και ίσως τις πουλήσουν πάλι
για το πρώτο πάθος που θα βρεθεί σε έκπτωση.
Και θα φτιάξουν χίλια σχήματα, μέχρι να βρουν σε ποιο χωράνε καλύτερα, σε ποιο αναπνέουν άνετα.
Μα ίσως το χαλάσουν κι αυτό για ένα επόμενο, πιο στενό και άβολο.
Γιατί οι άνθρωποι είναι ανήσυχα και γεμάτα περιέργεια όντα.
Ακόμα κι αν βολευτούν, κάτι μέσα τους διαρκώς θα καρδιοχτυπά από αγωνία για το άγνωστο που βρίσκεται στην επόμενη γωνία.
Και όσο θα ψάχνεις πίστη και ασφάλεια σε πρόσωπα άλλα, τόσο θα τρέχεις συνεχώς μακριά τους. Γιατί αυτό που γυρεύεις, μονάχα εσύ το έχεις για σένα.
Όλα εφήμερα είναι μάτια μου , χώνεψέ το.
Παράτα τις θεωρίες και τους χρυσούς κανόνες και χόρτασε ελευθερία.
Και οι εγωισμοί, οι κακίες, τα ψέμματα, οι προδοσίες, οι απαγορευμένες λέξεις, όλα του ανθρώπου είναι. Όλα μέσα μας είναι. Σε όλους. Άσε τις κατηγορίες.
Καλοί και κακοί, εύκολοι και δύσκολοι, άξιοι και ανάξιοι.
Από το ίδιο υλικό είμαστε.
Ικανοί για κάθε υπέροχο μα και αποτρόπαιο έργο.
Μα αυτό δεν μας το είπανε στα παραμύθια.