Τι περίεργες που είναι οι σχέσεις των ανθρώπων!!!
Φιλικές, προσωπικές, καθημερινά θα πρέπει να τις επαναπροσδιορίζουμε.
Και κει που λες ότι ξέρεις τον άλλον και μπορείς να είσαι ήρεμη ότι καταλαβαίνεις ακόμα και τη σιωπή του, διαπιστώνεις ότι αυτές οι σχέσεις είναι ένας αγώνας επικοινωνίας.
Γιατί εδώ τα όρια είναι αυστηρότερα από τα όρια των ερωτικών σχέσεων. Γιατί σ’ αυτές είναι όλα μαζί.
Γιατί οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές όταν σε νοιάζει ο φίλος σου, ο άνθρωπος που έχεις ανοίξει την ψυχή σου περισσότερο από τον καθένα.
Που αγαπάς και φοβάσαι – ναι αυτό – φοβάσαι να χάσεις.
Και δεν υπάρχουν συγνώμη και πισωγυρίσματα.
Τον δέχεσαι όπως είναι και αυτό είναι αμοιβαίο.
Και θα είναι εκεί ο ένας για τον άλλον, να καταθέτουν τα κομμάτια της ψυχής τους, να μοιράζονται την καθημερινότητα, να αγαπάνε τα αστεία τους, να εκτονώνουν τον θυμό τους!!!
Το ένστικτο σου δεν πέφτει έξω.
Έχεις μάθει να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους που σ΄ αγαπάνε.
Έχεις μάθει να δίνει ανιδιοτελώς την αγάπη σου. Και άργησες να το κάνεις. Και πέρασαν χρόνια για να εμπιστευθείς έναν άνθρωπο.
Και μπορεί να τεντώνονται τα σκοινιά και να αλληλοφωνάζετε ότι δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο, αλλά ξέρεις καλά πως στην ερώτηση «μ αγαπάς;» η απάντηση είναι «πάντα και για μια ζωή».