Θυμάμαι…
Με πληγώνει ακόμα η παρουσία μου που την στρίμωχνες για να χωρέσει στη ρουτίνα σου και πάντα ένιωθα σαν υποχρέωση στη ζωή σου λες και σε ξεβολεύω… Μη σταματάς να κοιτάς στα μάτια τους ανθρώπους μου έλεγες εκεί θα δεις μόνο την αλήθεια… Εσύ που είχες μάτια θολά και κάπως μπερδεμένα πάντα όμως με μια σπίθα πονηράδας ζωγραφισμένη πάνω τους… Το έλεγα στον εαυτό μου αυτή η μορφή κρύβει κάτι αλλά ήμουν μικρή για να καταλάβω και έτσι άφησα το χρόνο να μου δείξει το σωστό και το λάθος. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο είχα διαβάσει κάποτε και απλά η αναμονή για να ανακαλύψω όλον αυτό τον εσωτερικό σου συναισθηματικό κόσμο με είχε εξαντλήσει…
Μου λείπεις…
Σε μέρες σημαντικές και ασήμαντες ,στην καθημερινότητα που γραπωνόμουν πάνω σου και εσύ πεισματικά μου έλεγες δεν είσαι μικρό παιδί για να πάρεις αυτό που θέλεις, μάθε να υποφέρεις … Οι μέρες κυλούσαν και εσύ με άδειασες κι άλλο… Σου το κρατάω που ποτέ δεν μου είπες πόσο όμορφη είμαι και ας φορούσα το πιο όμορφο χαμόγελο μου και αυτό την ροζ κορδέλα που πάντα σου άρεσε. Με στεναχώρησες και θα με στεναχωρείς όσο σε σκέφτομαι γιατί δεν έχω στιγμές να θυμάμαι… έχω δανειστεί κομπάρσους από άλλες ιστορίες για να γεμίσω της σελίδες που άφησες άδειες και νιώθω ξένο σώμα πεταμένο πάνω σε ένα βιβλίο που κάποτε θα διηγηθώ και ξέροντας το τέλος θα προτιμήσω να μη στιγματίσω καμία άλλη ψυχή όπως έγινε με τη δική μου… Σου είπα μη με διακόπτεις, φτάνει, μάζεψε τα απομεινάρια σου και πάρε δρόμο…Δε θέλω να σε ξέρω…
Μου έλειψες …
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας σαν την αμαρτία που προκύπτει από τη συνήθεια χωρίς ενοχές. Είναι σαν το μαύρο σακάκι που αγοράζεις μια μέρα,ξέρεις ότι είναι λίγο κοντό στα μανίκια,όχι τόσο καλής ποιότητας,ίσως σε στενεύει και λίγο αλλά επειδή είναι καινούργιο γίνεται το αγαπημένο σου και το παλιό παραπεταμένη συνήθεια στη ντουλάπα ή σε κάποιο πατάρι κρυμμένο καλά μην το βλέπεις και θελήσεις να το ξαναφορέσεις… Γι αυτό ανθρώπους που ζούνε μόνο για τα γούστα τους, τα θέλω τους και τα μπορώ τους χωρίς ενοχές τους βαριέμαι αφόρητα …
Πάντα έλειπες …
Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που είναι άδειοι συναισθηματικά… Που η απώλεια δεν τους φοβίζει και δεν νιώθουν ,λες και δεν κυλάει αίμα στις φλέβες τους… Ο πόνος τους απωθεί και μένουν παντελώς αδιάφοροι στα αρνητικά συναισθήματα που οι υπόλοιποι μπορεί να έχουν… Δεν έχει σημασία όπως και αν το δω όσο κι αν δίνω μάχες μέσα μου, δε θα σε αλλάξει ,δε θα με φέρει πίσω … Δεν ξέρω αν έχω κάτι να μοιραστώ παραπάνω μαζί σου… Στην τελική η μνήμη έχει τη δύναμη να είναι επιλεκτική τις περισσότερες φορές για αυτό και τον πόνο τον κρατάει χαραγμένο στην επιφάνεια ενώ κρύβει την χαρά βαθιά στο υπόγειο και την ξεχνά όταν καταμετράς τους ανθρώπους τις ζωής σου ….
Υ.Γ. << Ακόμα πιστεύω ότι η ολοκληρωτική απουσία σου θα με είχε λυτρώσει νωρίτερα >>