Η ώρα έξι, το αστικό αποπνικτικά γεμάτο…
Άνθρωποι εκνευρισμένοι, φωνές, κόρνες, χλωμές γκριμάτσες, οχλαγωγία..
Φασαρία ξεχύνεται στους δρόμους, μολύνοντας την ατμόσφαιρα.
Μέσα σ αυτή την παραφροσύνη, σ αυτήν την ματαιότητα της καθημερινότητας έπεσε το βλέμμα μου σ ένα αγοράκι, καθόταν στην αγκαλιά της μητέρας του και φλυαρούσε για τα σχέδια του, ήθελε να γίνει αστροναύτης όταν μεγαλώσει..
Είχε την πιο χαρούμενη έκφραση, το πιο χαμογελαστό άτομο σε όλο το αστικό.
Η μητέρα του γέλασε και είπε πως μπορεί να γίνει ότι θέλει, αρκεί να το θέλει πραγματικά!!!
Θυμήθηκα τον εαυτό μου, είδα εμένα ξανά μικρή, τις αμέτρητες φορές που άλλαξα γνώμη την μια πριγκίπισσα, την άλλη τραγουδίστρια, την επόμενη κτηνίατρος και ούτω καθεξής.
Θυμήθηκα τα γέλια των γονιών μου στις τόσες και τόσες δηλώσεις μου για το τι αποφάσισα να γίνω αυτή την φορά όταν μεγαλώσω…..
Τι κλισέ κι αυτό “όταν μεγαλώσω!!!”
Μικρή παρακαλούσα να περάσει ο χρόνος, να έρθει η ώρα να μεγαλώσω..
Έσπρωχνα τις ώρες, τις μέρες, τα δευτερόλεπτα.
Τώρα που τα κατάφερα αναρωτιέμαι ποιος αποφασίζει το πότε τελικά μεγαλώνουμε;
Είναι κάτι σαν αξίωμα;
Πρέπει να φτάσεις σε μια συγκεκριμένη ηλικία;
Δεν μπορώ να καταλάβω…
Από την στιγμή που είδα εκείνο το αγοράκι, δεν μπορώ να το σβήσω από την μνήμη μου, νιώθω ένα βάρος, μια δυσφορία, μια θλίψη σαν να πληγώθηκε κάτι βαθιά μέσα μου, σαν κάτι να ράγισε και ο πόνος να δυναμώνει μέρα με την μέρα και εγώ να αναρωτιέμαι γιατί..
Γιατί μού λεγαν ότι μπορώ να κάνω ότι θέλω αρκεί να προσπαθώ;
Γιατί επέμεναν πως αρκεί να θέλεις κάτι πολύ για να πετύχεις;
Αφού προσπάθησα, όπως όλοι μας.
Κάθισα, διάβασα, στρώθηκα, αφοσιώθηκα.
Πέρασα στην σχολή που ήθελα, την τελείωσα αλλά νιώθω πως τίποτα δεν κατάφερα…
Τι να το κάνεις το χαρτί αφού δεν σου χρησιμεύει σε τίποτα;
Γιατί τόσος χαμός για ένα κομμάτι χαρτί;
Αυτό είμαστε τελικά;
Αυτό μας προσδιορίζει;
Αψυχο, ανούσιο, ψυχρό χαρτί;
Είτε είναι πτυχίο, βιογραφικό, ακόμη και χάρτινο νόμισμα…
Αυτό; Μόνο αυτό;
Τι καταφέραμε;
Τόσα χρόνια προσπάθειας να σε πείσουν ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο για μια γείωση που παίρνει μόλις 5 λεπτά…
Να που βρίσκομαι πάλι σε μια συνέντευξη, με τα χέρια να έχουν γίνει μούσκεμα από τον ιδρώτα και το λαιμό ξερό, ανήμπορο να καταπιεί.
Απελπισία να κυριεύει εμένα και το άχαρο δωμάτιο.
Η καρέκλα να βουλιάζει και εγώ να θέλω να κρυφτώ..
Απέναντι σε έναν άνθρωπο που αδιαφορεί για το πια είμαι, προσπαθώντας να τον πείσω μέσα σε ψήγματα χρόνου ότι εγώ είμαι αυτός που έψαχνε, ο κατάλληλος..
Με λίγα λόγια να του πω ψέματα!!
Αυτό ήταν τόσα όνειρα, τόσες φιλοδοξίες γι αυτό;
Να επιμένουν να βρεις αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο, αυτό που σε γεμίζει, που κάνει τα πνευμόνια σου να φουσκώνουν από υπερηφάνεια, να βρίσκεις αυτό για το οποίο δουλεύεις μέχρι τις 4 το πρωί και πας με ένα χαμόγελο για ύπνο και να σου λένε ότι δεν μπορείς να το κάνεις…
Γιατί μας μεγάλωσαν σε μια πόλη όπου τα όνειρα δεν χωρούν πουθενά…
Γιατί η χώρα μας έχει μεταμορφωθεί σε μια τεράστια ονειροπαγίδα…
Παραδόξως οι περισσότεροι άνθρωποι επιμένουν να ζουν στο σκοτάδι.
Επιλέγουν να ζουν σε μια πραγματικότητα που τους έχει δοθεί έτοιμη.
Μετά από όλα όσα μας έμαθαν δεν γίνεται απλά να συμβαδίσουμε με τους υπόλοιπους.
Να φτάσουμε στο φως..
μπορεί να είναι δύσκολο αλλά κάθε εκατοστό που θα μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε θα μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.
Φτιάξτε την δική σας πραγματικότητα..
Φτάσετε στο σημείο να είσαστε η καλύτερη έκδοση του εαυτού σας.
Το οφείλουμε σε εμάς και στα όνειρα μας….