Το θύμα είναι ο ίδιος ο θύτης. Κάτι σαν τον Ντόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο ευυπόληπτος και έγκριτος γιατρός ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος που σκότωνε τις νύχτες. Και το χειρότερο. Χωρίς να το γνωρίζει.
« Μισώ τη λογική των δούλων που αισθάνονται ότι η υποταγή είναι μία μορφή εξιλέωσης στα βάσανά τους…»
Το θύμα έχει επιλέξει να είναι σε αυτή τη θέση. Από φόβο και αδυναμία.Είναι πειθήνιος , ταπεινός και υπάκουος. Για να εισπράξει την αποδοχή, το χειροκρότημα. Η υποταγή είναι μία μορφή εξιλέωσης στην πίεση που νιώθει όταν ταπεινώνεται και πληγώνεται. Όταν φτάσει όμως στο όριο της αντοχής του επαναστατεί. Και γίνεται εκείνος θύτης. Τότε βασανίζει, ταπεινώνει και εξευτελίζει ως άλλος Μίστερ Χάιντ , χωρίς να το καταλαβαίνει. Και μετά νιώθει τύψεις…
«Πηγή που ανάβλυζε ευωδιές φιλιών….»
Όταν ερωτεύεται είναι δοτικός, αληθινός , ευαίσθητος και αφοσιωμένος. Κανένας σύντροφος δε θα προσέξει, εκ πρώτης όψεως, την πληγή που έχει όταν « αναβλύζουν οι ευωδιές» των παθιασμένων φιλιών του.
Μόνο όταν απαιτήσει να πάρει ακριβώς ό,τι δώσει.Ή μάλλον περισσότερο από αυτό που έδωσε …Όχι με άλλο τρόπο.Με αυτόν που μόνο αυτός ξέρει να αγαπάει.Απόλυτα εξαρτημένα.Για να είμαι πιο σαφής.Με τον τρόπο που παθιάζεται.Γιατί δεν ερωτεύεται, ούτε αγαπάει.Η αγάπη θέλει γενναιότητα και δύναμη που δεν την έχει.Δεν είναι ότι δε θέλει να αγαπήσει.Απλά δεν μπορεί.Για αυτό και όταν τον κυριεύει ο φόβος, χτυπώντας τα μηνίγγια του, του προκαλεί πανικό και πόνο και τότε το πάθος φεύγει..
« Αποδέξου τον ευατό σου γιατί δεν κάνεις κακό μόνο σε σένα αλλά και στους άλλους»
Το θύμα – θύτης ή και το ανάποδο δεν αποδέχεται τον ευατό του. Τον ξέρει.Αναγνωρίζει όλες του τις αδυναμίες, τα πάθη και τα λάθη. Τα παραδέχεται. Αλλά δεν τα αποδέχεται.Θέλει μεγάλη δύναμη να αποδεχθείς το φόβο.Παλεύει λυσσαλέα να αποδείξει αυτό που δεν είναι. Με αποτέλεσμα ο ευατός του να τον νικάει πάντα.Πόσο πόνο θα είχε γλυτώσει για τον ευατό του και τους γύρω του εάν είχε συμφιλιωθεί μαζί του…
« Ο φόβος δεν σου επιτρέπει να δεχθείς την αδυναμία του άλλου..Γιατί μετά που θα στηριχθείς;»
Ο φόβος τον κάνει εγωιστή, απότομο και απόμακρο.Δε ζητά απλώς δεκανίκια αλλά κανονικά πόδια.Γιατί τα δικά του είναι γυάλινα, έτοιμα να σπάσουν σε κάθε βήμα.Προτιμά να γίνει δούλος και υποτελής μίας κατάστασης που δεν ανέχεται παρά να αντιμετωπίσει μόνος του το πρόβλημα.Ακόμα και εάν επαναστατήσει και φύγει για ένα διάστημα από τη φυλακή του, θα επιστρέψει σύντομα.Γιατί εκεί ξέρει τουλάχιστον ότι θα έχει τροφή και νερό..
« Δε φταίει τελικά που δε μπόρεσε να αλλάξει.Φταις εσύ που τον πίστεψες»
Η ευθύνη είναι τρίπτυχο.Θέλει θάρρος, εμπειρίες ζωής και δύναμη.Οι εμπειρίες που δε ζήσαμε ή που δεν μας επέτρεψαν να ζήσουμε καθορίζουν τη ζωή μας.Όταν συναντούμε στο δρόμο μας έναν άνθρωπο χωρίς αυτό το τρίπτυχο δεν επενδύουμε. Ποτέ.Γιατί όταν λείπουν οι εμπειρίες ..λείπει και η ευθύνη…
« Η πιο δύσκολη εγχείριση είναι να βγάζεις ανθρώπους από την καρδιά σου»
Ακόμα όμως και αν συναντήσεις στο δρόμο σου τέτοιους ανθρώπους και θέλεις να παίξεις το ρόλο του «Πυγμαλίωνα πρέπει να έχεις το νου ένα πράγμα:
« Δε ψάχνουμε το μεγάλο έρωτα σε μέτριους ανθρώπους»
Ο « Μόγλης» μεγάλωσε με τη λύκαινα.Αυτή γνώρισε για μάνα.Όταν τα λυκάκια μεγάλωσαν τα έδιωξε από το σπίτι.Εκείνα δεν ήθελαν αλλά η λύκαινα αγρίεψε και τους είπε ότι ήρθε η στιγμή ζήσουν μόνα τους.Ο « Μόγλης» τη ρώτησε γιατί το έκανε αυτό.Και εκείνη απάντησε « Επειδή τα αγαπάω.Θέλω να ζήσουν μόνα τους για να ξορκίσουν όλους τους φόβους τους»
«Πολλή ομίχλη πέφτει απόψε πάνω μου. Μισάνοιξε την πόρτα μου και με περιμένει… Ότι φοβήθηκα με βρήκε με το παραπάνω….»
Γιατί ό,τι φοβόμαστε , το παθαίνουμε.