Υπάρχουν λέξεις που αρνούνται να αποτυπωθούν
φωνάζουν για απεγκλωβισμό
και ταυτόχρονα σου παραλύουν τα χέρια
μπουκώνουν το στόμα
γαργαλάνε το λαιμό σου
και κάθονται στο στέρνο
–απλά για να μην ειπωθούν.
Υπάρχουν λέξεις που κρύβονται
-άλλοτε εσκεμμένα και άλλοτε όχι-
γιατί φοβούνται
εσένα
τον τρόπο που θα ξεσπάσεις
αλλά κυρίως
γιατί φοβάσαι εσύ
αυτά που θα προξενήσουν.
Κάποιοι ανόητοι λένε πως οι λέξεις δεν βλάπτουν
πως όλα αυτά είναι ασυναρτησίες
πως εμείς ελέγχουμε τα πάντα.
(Δε θέλω να μπω στο ρόλο κάποιου κριτή
μα τι ανόητοι, αλήθεια)!
Όταν οι λέξεις δεν βρίσκουν λόγο ύπαρξης
όταν τελειώσουν τα στυλό
κάποιες «λογικές του κόσμου»
που «κόντραρες»
σε ακούμπησαν τόσο
όσο να αλλάξουν
τα γραπτά σου,
τη φωνή,
τις λέξεις σου.
Τον κόσμο σου όλο.
Κι όμως ακόμη περπατάς στις χαραυγές.
ΥΓ: Θα βρούμε καινούργιες λέξεις. Ναι ρε. Πάλι.