Όπως στις ταινίες.
Λατρεύω τις ταινίες αρκεί να μην ξέρω από την αρχή το τέλος .
Μου καταστρέφει την φαντασία –χάνεται κάθε νόημα.
Έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους…
Όταν ξέρεις από την αρχή ότι στην επόμενη γωνία του δρόμου θα γίνει έκρηξη θα προχωρήσεις?
Άραγε πώς να νιώθουν οι άνθρωποι που έχουν προκαθορισμένο διάστημα ζωής χωρίς καμία ελπίδα?
Όλα κάποτε τελειώνουν αλλά δεν θέλεις να το ξέρεις , δεν θέλεις να ξέρεις πριν το ζήσεις.
Τελικά καλύτερα να μην ξέρεις , να μην ρωτάς , να μην αναζητάς.
Ζήσε απλά -αν μπορείς κάντο…
Τόσο αδιάφορα? Τόσο νωχελικά?? Γιατί??
Οι απαντήσεις είναι για τις ερωτήσεις , το the end για τις ταινίες και ο θάνατος για την ζωή…
Η ζωή αγάπη μου είναι όπως οι ταινίες, όταν ξέρεις το τέλος δεν θέλεις να τις δεις…