Αφήστε με για λίγο. Θέλω να μείνω μόνη. Εγώ και οι σκέψεις μου.
Αυτή θα είναι η τελευταία φορά- το υπόσχομαι.
Άκου με προσεχτικά…. Αυτό είναι το τελευταίο «τραγούδι» μου για σένα….
Κάνε μου την χάρη… και δώσε προσοχή….
Θα δώσω την ψυχή μου. Μα μόνο ένα κομμάτι της. Το υπόλοιπο το κρατάω για μένα….
Όχι, μην το λες.. δεν είμαι εγωίστρια- απλά σταματάω να είμαι το θύμα…. Ξεκινάω να κοιτάω τον εαυτό μου.
Μα αν δεν σου πω το τελευταίο αντίο, δεν θα μπορέσω να πάω μπροστά.
Δεν μου είναι εύκολο. Νομίζω ότι δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα- όλες οι σκέψεις, τα όνειρα, η φαντασία μου που οργίαζε τόσο καιρό….. παίρνουν τέλος.
Όχι, δεν παράτησα τα όπλα εύκολα… πάλεψα… αλλά η μάχη δεν είχε νόημα…
Ένας και μόνο πολεμούσε… εγώ..
Για αυτό λοιπόν σου λέω πως…. Υποχωρώ… και φεύγω με το κεφάλι μου ψηλά!
Στο υπόσχομαι, θα αφήσω τα πάντα πίσω- δεν μπορώ να κάνω αλλιώς…
Κινδύνεψα… ένιωσα να χάνω τον εαυτό μου…
Κλεισμένη σ’ ένα δωμάτιο, να επιζητώ τον ύπνο και μόνο τον ύπνο, για να μπορώ να σε έχω έστω και λίγο στο πλάι μου… να σε δω να μου μιλάς…
Δυστυχία το ξύπνημα.. και μετά πάλι… να περιμένω το βράδυ, και εσένα μαζί με αυτό.
Βλέπεις τι σου λέω; Δεν με αναγνώριζα…..
Μα έρχεται η στιγμή… που συνειδητοποιείς… την κατάσταση… και λες πως δεν μπορείς άλλο.
Όχι από αδυναμία- ποτέ
Μα από αξιοπρέπεια….
Λίγο ακόμα θέλω να μείνω μόνη μου- μην με ενοχλείτε, και μην ανάβετε το φως….
Σ’ ένα άγνωστο σύμπαν, μέσα στα όνειρά μου ένιωθα ασφάλεια γιατί υπήρχες εσύ…
Μα μην μου λες πως όλα αυτά είναι πολύ ρομαντικά για σένα! – την αλήθεια σου λέω!
Κάνω κατάθεση ψυχής! Σεβάσου με!
….. μα αυτή η ασφάλεια ξεθωριάζει….. το όνειρο ξεφτίζει.
Και μετά σου λένε πως τα όνειρα διαρκούν πάντα… ίσως και ναι, μα το δικό σου όχι….
Πίσσα σκοτάδι είναι εδώ μέσα…… καιρός να ανάψω το φως…
-Για σένα μακρινό μου όνειρο, που ποτέ δεν σε άγγιξα….-