Η Dina Goldstein είναι μια καλλιτέχνης η οποία φωτογραφίζει σκηνές σύγχρονου «ποπ σουρεαλισμού». Στα [μικρού μεγέθους] σκηνικά που στήνει για να φωτογραφίσει τις εικαστικές της συλλήψεις, δεν προσπαθεί να δημιουργήσει κάποια ατμόσφαιρα που να «εξυμνεί» την ομορφιά του σύγχρονου τρόπου ζωής. Αντιθέτως, προβάλει σκηνές που δημιουργούν αίσθημα ντροπής, σοκ και εμπάθειας. Στα περισσότερα έργα της προκαλεί δημιουργώντας υπερβολικές μεταφορές βασισμένες στα σύγχρονα κοινωνικά στερεότυπα.
Τα σκηνικά που δημιουργεί η φωτογράφος, βασίζονται στα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα του Δυτικού και μη Δυτικού πολιτισμού. Μερικές φορές, δανείζεται στοιχεία από τα προσωπικά της βιώματα και τα παραθέτει με μια εικαστική γλώσσα της οποίας η εικονιστική προσέγγιση δημιουργείται μέσα από γνωστές σκηνές παραμυθιών, μύθων ή ιστοριών.
Για παράδειγμα, στη σειρά Fallen Princesses [Έκπτωτες Πριγκίπισσες] του 2007 προσπαθεί να καταρρίψει τον μύθο του «..και έζησαν αυτοί καλά..» με αφορμή μια δική της προσωπική εμπειρία που δεν είχε θετική εξέλιξη. Έτσι, θίγει το ζήτημα της απόλυτης ερωτικής ιστορίας με το αίσιο τέλος που γνωρίζουμε μέσα από παραμύθια και ταινίες του Disney, βάζοντας τις πριγκίπισσες να ζουν με ερωτικές απογοητεύσεις, ματαιόδοξες τάσεις και θλιβερές καταστάσεις, προσκαλώντας τον θεατή να αναλογιστεί την πραγματική υπόσταση της ζωής αυτών των χαρακτήρων.
Σε μια άλλη σειρά της, η Goldstein χρησιμοποιεί ένα πολύ ισχυρό σύμβολο της Δυτικής κουλτούρας, την κούκλα Barbie. Η Barbie με τον σύντροφό της Ken αντικατοπτρίζουν το απόλυτο Αμερικανικό ζευγάρι προβάλλοντας ένα «ψεύτικο» και κατασκευασμένο πρότυπο για τα παιδιά. Η καλλιτέχνης βασισμένη σε σύγχρονα στερεότυπα, σπάει τον μύθο του ευτυχισμένου και χωρίς προβλήματα ζευγαριού προβάλλοντας τις δικές της σκέψεις αυτή την «ιδανική» σχέση. Έτσι, οι δύο κούκλες φωτογραφίζονται σε σκηνές παρακμής, αλλά και σκηνές της καθημερινότητας με εμφανή όλη τους την κυνικότητα.
Οι φωτογραφικές προσεγγίσεις της Diana στα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα χαρακτηρίζονται από εξαιρετικό χιούμορ και μια ενδιαφέρουσα «εμμονή» αναφορικά με τα στερεότυπα των ανθρωπίνων σχέσεων. Μέσα στη δουλειά της, η οποία έχει εκτεθεί σε πολλά μουσεία και κέντρα τέχνης σε όλο τον κόσμο, θα δει κανείς εικόνες θλίψης, κυνικότητας, ανθρώπινης ματαιοδοξίας και ερωτικών απογοητεύσεων.
Τα θέματα αυτά δεν είναι επιφορτισμένα με μνησικακία ή ζήλια, αλλά με τη φιλοσοφία ότι η πραγματική ζωή ξεπερνά την ψευδαίσθηση της ευτυχίας που προβάλουν τα «κατασκευασμένα» πρότυπα της παιδικής μας ηλικίας, παρηγορώντας τον θεατή ότι ακόμη και η αποτυχία είναι μέρος της ανθρώπινης ζωής και μάλιστα πολύτιμο.