Έφτασε η στιγμή να συστήσω σε όσους δεν γνωρίζουν τη δουλειά της και να θυμίσω σε όσους την ξέρουν, την αγαπημένη μου Αμερικανή φωτογράφο Francesca Woodman της οποίας η δουλειά, τριάντα τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό της, παραμένει ενδιαφέρουσα, συναρπαστική και σύγχρονη.
Η Francesca Woodman γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1958 και αυτοκτόνησε [όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο να βάλει η ίδια τέλος στη ζωή της] τον Ιανουάριο του 1981 σε ηλικία μόλις είκοσι δύο ετών. Η δουλειά της συγκεντρώνεται στο καλλιτεχνικό μέσο της φωτογραφίας. Η Woodman είναι γνωστή για τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της, στο μεγαλύτερο μέρος των οποίων απαθανατίζονται γυναικείες μορφές γυμνές και πολύ συχνά θολές [λόγω της κίνησης και της τεχνικής της].
Πολλά από τα πορτρέτα της είναι αυτοβιογραφικά, έτσι σε αρκετές φωτογραφίες της θα βρούμε να ποζάρει η ίδια η καλλιτέχνης. Η θεματολογία της συστρέφεται γύρω από τη θλίψη, τη μοναχικότητα και εκπέμπει μια αίσθηση ματαιότητας ως προς το νόημα της ζωής. Ο θάνατος, είναι ένα στοιχείο που κυριαρχεί μέσα στη δουλειά της και απορρέει από τις εικόνες της χωρίς όμως να προβάλλεται άμεσα, απλώς υπονοείται.
Η Woodman δεν υπήρξε καταθλιπτική μόνο στην καλλιτεχνική της πορεία, αλλά και στην σύντομη ζωή της. Έτσι, οι εικόνες της δεν υποκρίνονται, δεν είναι εσκεμμένα θλιβερές και καταθλιπτικές σαν στημένο σκηνικό. Αντίθετα, το αποτέλεσμα αυτό είναι μια φυσική και ειλικρινής αποτύπωση της πραγματικής ζωής της φωτογράφου και της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας της.
Πριν βάλει τέλος στη ζωή της πηδώντας από ένα παράθυρο στη Νέα Υόρκη, η Francesca Woodman είχε επιζήσει ήδη μιας άλλης απόπειρας. Μετά το συμβάν έμεινε για λίγο καιρό με τους γονείς της στο Μανχάταν. Κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής της δημιούργησε τουλάχιστον 10.000 αρνητικά τα οποία κράτησαν οι γονείς της. Έργα της θα βρει κανείς σε πολλά διάσημα μουσεία σε όλο τον κόσμο.
