Η όψη του πλέγματος, ανεξαρτήτως υφής ή κλίμακας, τραβούσε πάντα την προσοχή μου από μικρό παιδί. Δεν γνωρίζω ακριβώς τον λόγω, ίσως θα μπορούσε να μου τον επισημάνει κάποιος ψυχολόγος εάν έκανα μερικές συνεδρίες στα σοβαρά. Από την άλλη πάλι, ποτέ δεν θεώρησα ότι υπάρχει συγκεκριμένη αιτία που εξηγεί την τάση που έχει τα μάτι μας να εντοπίζει τα οπτικά ερεθίσματα που ικανοποιούν το μυαλό μας. Ίσως ακόμα να το εξηγεί κάποιος κανόνας που σχετίζεται με την λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού που δεν έτυχε ποτέ να ακούσω.
Η «εμμονή» μου με τα πλέγματα σε συνδυασμό με την έννοια του τυχαίου [την οποία παρακολουθώ σχεδόν μοιρολατρικά στη ζωή μου] με έφεραν μια μέρα μπροστά [στην φωτογραφική καταγραφή του έργου] του ‘Έλληνα καλλιτέχνη Παναγιώτη Βούλγαρη. Ο Παναγιώτης ξεκίνησε τις σπουδές του στον χώρο της τέχνης στην περίφημη σχολή Μαρμαρογλυπτικής της Τήνου. Συνέχισε την εκπαίδευσή του στην Αθήνα και στο Λονδίνο κάνοντας μεταπτυχιακό στην Τέχνη και την Αρχιτεκτονική στη Σχολή Αρχιτεκτονικής και Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου East London, έχοντας πρώτα ολοκληρώσει τις σπουδές του σε προπτυχιακό επίπεδο στο Middlesex University.
Η δουλειά του καλλιτέχνη, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, παίρνει σάρκα και οστά μέσα από μια εκτεταμένη έρευνα των πεδίων της ιστορίας της τέχνης και της αρχιτεκτονικής, δημιουργώντας διατριβές παράλληλα με τη δημιουργία σχεδίων, εγκαταστάσεων, παρεμβάσεων στον χώρο, βίντεο και φωτογραφιών.
Το έργο που μου τράβηξε την προσοχή και με έκανε να θέλω να γράψω για τον καλλιτέχνη φέρνοντας του αναγνώστες πιο κοντά στο έργο του, ονομάζεται «A Monument for the Olive Grove» [Ένα μνημείο για τον Ελαιώνα] και έχει αναπτυχθεί μέσα από μια σειρά εικαστικών παρεμβάσεων στον φυσικό χώρο.
Η ιδέα του «μνημείου» για τον Ελαιώνα, έναν ελαιώνα τόσο συμβολικό όσο και πραγματικό, τον ελαιώνα της Άμφισσας μετράει περίπου πέντε χρόνια.
Η σειρά των «μνημειακών» αυτών προσεγγίσεων αναπτύσσονται μέσα στον φυσικό χώρο, σε δύο διαφορετικές τοποθεσίες. Το ένα κοντά στη θάλασσα στο αρχαιολογικό χώρο της Κίρρας [περιγράφει ο ίδιος ο καλλιτέχνης], ενώ το άλλο πάνω στην πόλη της Άμφισσας, κοντά στο Βυζαντινό εκκλησάκι του 12ου αιώνα.
Ένα μνημειακό έργο τέχνης θεωρητικά είναι προορισμένο να ζήσει «για πάντα» μέσα στον χρόνο προκαλώντας μνήμες και θύμηση στις μεταγενέστερες γενιές. Μένει όμως πάντοτε πιστό ένα μνημειακό έργο σε αυτή του την υπόσχεση ή με τον καιρό σβήνει και καταλαγιάζει η θύμηση; Μήπως είναι απλά και μόνο μια ψευδαίσθηση του τώρα που μας υπόσχεται καθησυχαστικά την αιωνιότητα;
Με τη συγκεκριμένη σειρά των «Μνημείων του Ελαιώνα», ο Παναγιώτης Βούλγαρης εξερευνά την εφήμερη υπόσταση του μνημειακού έργου δημιουργώντας ένα μνημείο παροδικό, εφήμερο και εκτεθειμένο στην φύση και το έλεος της τυχαιότητας που συχνά τη συντροφεύει. Επιπλέον, η έκθεση των «μνημείων» μέσα στο φυσικό περιβάλλον και η καταγραφή των έργων μέσα από μια σειρά videoκαι φωτογραφιών (οπτικό- ακουστικό υλικό) υπαινίσσεται έναν δυναμικό συμβολισμό.
Τα έργα βρίσκονται εκτεθειμένα στη φύση, μακριά από το πλήθος των θεατών που ίσως τυχαία να περνούσε να τα δει εάν βρίσκονταν σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του αστικού ιστού. Ο καλλιτέχνης ωστόσο, τα καταγράφει με λεπτομέρεια και στη συνέχεια τα εκθέτει σε ένα «εικονικό» περιβάλλον. Με αυτόν τον τρόπο, ο Παναγιώτης Βούλγαρης επιτρέπει στα εφήμερα μνημειακά του έργα να αναπτύξουν μια άμεση επικοινωνία με το κοινό, καθώς και να διατηρήσουν την όψη τους αναλλοίωτη μέσα στον χρόνο παρόλο που τα ίδια [in situ] έχουν υποστεί το πλήγμα που φέρνει στην μορφή ο χρόνος.
Πρόκειται για μια εικαστική παρέμβαση που μοιάζει σχεδόν με ζωντανό οργανισμό. Τα δύο έργα κατασκευάστηκαν από λευκού χρώματος μεταξένιες, συνθετικές και βαμβακερές κλωστές σε διαφορετικά μεγέθη μεταξύ τους. Για το έργο στην Κίρρα χρησιμοποιήθηκε και μια κλωστή σε λαδί χρώμα. Οι κλωστές δημιουργούσαν ένα πλέγμα που στηρίζονταν ανάμεσα σε δύο δέντρα [ελιές]. Στο εσωτερικό του πλέγματος που μοιάζει με μεγάλης κλίμακας κουκούλι τοποθετήθηκαν πραγματικά κουκούλια από τζιτζίκια.
Δεν είναι τυχαίο που τα δύο έργα της σειράς αναπτύχθηκαν σε δύο τοποθεσίες με έντονα τα ίχνη της ανθρώπινης δραστηριότητας από το παρελθόν. Ο καλλιτέχνης για αυτή την μοναδική εμπειρία επέλεξε προσεκτικά τα σημεία αναφοράς του έργου του και τη σχέση που δημιουργεί ένα μνημειακό έργο ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.
Τα «Μνημεία του Ελαιώνα» του Παναγιώτη Βούλγαρη δημιουργήθηκαν για να μείνουν αναλλοίωτα μέσα στον χρόνο, αντίθετα, έγιναν με σκοπό να «ζήσουν» για λίγο μέσα στη φύση απονέμοντάς της έναν φόρο τιμής και να «σβήσουν» εκτεθειμένα στον ήλιο και τις καιρικές συνθήκες. Ταυτόχρονα, σε έναν άλλο παράλληλο «virtual» χώρο, διατηρούν την αρχική τους όψη και μένουν αναλλοίωτα σε μια μάχη ενάντια στον χρόνο. Το έργο της Κίρρας άντεξε περίπου ένα χρόνο, το άλλο, περίπου τρία χρόνια και τελικά ενσωματώθηκε πλήρως στη φύση.
Περισσότερα για τον καλλιτέχνη: https://www.behance.net/PanagiotisVoulgaris | https://vimeo.com/user12016568