Δεν νομίζω ότι είμαι αρκετά μεγάλος για να χάνω την υπομονή μου, ή την επιμονή μου εύκολα σε ορισμένα πράγματα. Ωστόσο, πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχουμε ορισμένα όρια και ορισμένες αντοχές. Κάποιοι αντέχουν, ή ανέχονται περισσότερα από κάποιους άλλους, ενώ κάποιοι δεν μπορούν να υποκριθούν πως όλα είναι καλά, όταν αυτά δεν είναι και εκδηλώνουν φανερά τη δυσαρέσκειά τους για την ισχύουσα κατάσταση. Ανάμεσα σε αυτούς εντάσσομαι και εγώ και θα ήθελα να παραθέσω στις επόμενες γραμμές που θα ακολουθήσουν ορισμένα πράγματα, που αν και 20 χρονών, έχω βαρεθεί να βλέπω γύρω μου. Πράγματα που με κουράζουν ψυχικά, που αποδυναμώνουν το χαμόγελο και την αισιοδοξία μου. Πράγματα που σιχαίνομαι να βλέπω όταν βγαίνω από το σπίτι μου, και τα οποία προσπαθώ να αποφύγω, κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με αυτά. Κάποιοι ίσως με θεωρήσουν υπερβολικό, κάποιοι ενδεχομένως να ταυτιστούν. Όπως και να έχει πάντως, τα λέω με απόλυτη ειλικρίνεια και με το χέρι στην καρδιά…
Πρώτα απ’ όλα κουράστηκα να ακούω ανθρώπους να σχολιάζουν. Και όταν λέω “σχολιάζουν” εννοώ να θάβουν χωρίς λόγο και αιτία κόσμο και κοσμάκι στα καλά των καθουμένων, χωρίς να τους πειράξει κανείς και τίποτα. Ανθρώπους δηλαδή που κακολογούν, κακοχαρακτηρίζουν, υποβαθμίζουν, και μειώνουν με τα λεγόμενά τους κάποιον, μόνο και μόνο για να στάξουν την χολή που έχουν μέσα τους. Άνθρωποι κακοί, που δεν έχουν προσωπική ζωή και ασχολούνται με τις ζωές των άλλων, προσδοκώντας να δώσουν νόημα στη δική τους. Δεν μου αρέσει επίσης να ακούω ανθρώπους να κλαίγονται για ανούσια και χαζά πράγματα, την στιγμή που υπάρχουν άλλα σημαντικότερα που ταλαιπωρούν άλλους. Βαρέθηκα την ανευθυνότητα, την αδιαφορία και την υποκρισία ορισμένων. Βαρέθηκα τους ανθρώπους που τα περιμένουν όλα από εσένα και εκείνοι δεν κάνουν ποτέ τίποτα και τα θέλουν όλα έτοιμα στο χέρι.
Δεν αντέχω ακόμη τους ανθρώπους που λένε ψέματα (όχι μικρά και αθώα φυσικά, που ενίοτε καθίστανται αναγκαία και μπορεί να αποβούν ιδιαιτέρως χρήσιμα, αλλά εκείνα που παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων). Δεν μου αρέσει να λέγονται πράγματα πίσω από την πλάτη μου και απεχθάνομαι τη δειλία. Αν θες να μου πεις κάτι, έλα να μου το πεις μπροστά μου. Έτσι κάνουν οι σωστοί τύποι, έτσι λύνεις τα προβλήματά σου και έχεις καθαρά το κούτελο και τη συνείδησή σου. Δεν μου αρέσει η απιστία, το “φτύσιμο”, το “περίμενε” και καλά για να “ψηθείς” σε κάποιο ερωτικό παιχνίδι (εκεί πρέπει να προχωράς και όχι να παρακαλάς). Κουράστηκα επίσης να μιλάω με άτομα που με αγχώνουν και με συγχίζουν, καθώς και με όσους δεν με καταλαβαίνουν και πρέπει κάθε φορά που μιλάμε, να τους εξηγώ τα ίδια και τα ίδια. Κουράστηκα να ακούω ψεύτικες υποσχέσεις και λόγια του αέρα που ποτέ δεν τηρούνται. Ακόμη, σταμάτησα να δίνω αγάπη σε εκείνους που δεν τους ενδιαφέρω και δεν πρόκειται να παρακαλέσω ποτέ κανέναν να αλλάξει άποψη για εμένα.
Από την άλλη, σιχαίνομαι να με κρίνουν άτομα που δεν με γνωρίζουν και που κάνουν υποθέσεις με το μυαλό τους, σχολιάζοντας σημεία και τέρατα για μια ζωή που ποτέ δεν έκανα. Θα ήθελα να τους κάνω όλους αυτούς να το βουλώσουν και μόνο όταν βρεθούν στην θέση μου ή με γνωρίσουν προσεχτικά να ανοίξουν το στόμα τους και να εκφέρουν άποψη. Αυτό συνεπάγεται ότι σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δεν δείχνουν σεβασμό, που δεν έχουν τρόπους και καλλιέργεια.
Μισώ τους τσακωμούς, τις φωνές, τις αντιθέσεις, τις έριδες χωρίς λόγο και αιτία, και θέλω να έχω την ψυχική μου ηρεμία και ήσυχη την συνείδησή μου. Δεν μπορώ να μιλάω με κινδυνολόγους και με όλους όσους με αποθαρρύνουν μιλώντας μου με τρομακτικά σενάρια για το μέλλον, ή όσους υποτιμούν την σχολή και την μόρφωσή μου. Βαρέθηκα να βλέπω απαρχαιωμένες αντιλήψεις να επιβιώνουν και να καλλιεργούνται από πολλούς συνανθρώπους μας, παρόλο που ζούμε στον 21ο αιώνα της ανάπτυξης και των ραγδαίων εξελίξεων, καθώς επίσης να ακούω τους ξένους να υποτιμούν τη χώρα μου και εμένα τον ίδιο, να κάνουν λόγο για “τεμπελιά” και ανευθυνότητα, να μας θεωρούν τον φτωχό συγγενή και να μην λαμβάνουν υπόψιν τους τα όσα έχουμε καταφέρει στο πέρας των αιώνων, και όσα φτιάχνουμε με αγάπη, δημιουργικότητα και περίσσια όρεξη σήμερα οι νέοι αυτού του τόπου. Απεχθάνομαι τα μίση, τις εμπάθειες, τις ζήλιες, την πονηριά, τους εγωισμούς, τους καθωσπρεπισμούς, το “βόλεμα” και τις γνωριμίες που εξασφαλίζουν καριέρες, την αμάθεια, και την απάθεια σε κάθε είδους ερέθισμα.
Αυτό που πιστεύω ακράδαντα, είναι ότι όλα τα πράγματα στη ζωή είναι εύκολα, και εμείς έχουμε τον μοναδικό τρόπο να τα κάνουμε δύσκολα, να τα περιπλέκουμε με τόσο περίτεχνο τρόπο, που τελικά δεν βρίσκουμε άκρη και πνιγόμαστε σε μία κουταλιά νερό. Μας αρέσει το δράμα και ζούμε για τις ακρότητες. Θέλουμε να φτάνουμε στα άκρα, στην απελπισία, πιστεύοντας πως έτσι θα γίνουμε ενδιαφέροντα άτομα ή ήρωες μέσα από τα «δεινά» που μας τυχαίνουν (ή που επιδιώκουμε να μας τύχουν), αγνοώντας πως κατ’ αυτό τον τρόπο γινόμαστε κουραστικοί, μεμψίμοιροι και βαρετοί. Κάνουμε λάθη που πιστεύουμε ότι είναι σωστά και ποτέ δεν ανοίγουμε τα αυτιά μας να ακούσουμε και μια ακόμη συμβουλή, γιατί είμαστε ισχυρογνώμονες και εγωιστές. Και για να μην παρεξηγηθώ, ούτε εγώ είμαι τέλειος. Δεν τα λέω αυτά μόνο για τους άλλους, αλλά και για εμένα τον ίδιο. Κανείς άλλωστε δεν είναι τέλειος σε αυτή τη ζωή. Ακόμη και αυτοί που φαίνονται να τα έχουν όλα, δεν τα έχουν, απλώς ξέρουν να καμουφλάρουν καλά τα κενά τους…
Και θα μου πείτε, αν δεν υπήρχαν όλα αυτά και άλλα πολλά που δεν ανέφερα, θα ήταν καλύτερος ο κόσμος; Ίσως να ήταν, αν και δεν μπορώ να το ξέρω με ακρίβεια, καθώς κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπικό για τα σημερινά δεδομένα. Μακάρι πάντως να αλλάξουν πολλά πράγματα στον κόσμο μας προς το καλύτερο. Μακάρι να υπάρχει αγάπη, αλληλοπροσφορά, κατανόηση, βοήθεια, ανεκτικότητα, σεβασμός και χαμόγελα, πολλά χαμόγελα, που θα ξαναφέρουν ήλιο στις συννεφιασμένες μέρες μας.