Άδικοι και σκάρτοι άνθρωποι.
Ποτέ τους δε σε νοιάστηκαν.
Πάντα ήταν δίπλα σου από συνήθεια.
Έτσι τους έμαθαν και δε βρήκαν καν το θάρρος να αντισταθούν.
Με την πρώτη ευκαιρία σε πρόδωσαν.
Σε πάτησαν, σου ξερίζωσαν την ψυχή και σε πέταξαν.
Υποσχέσεις, όρκοι, ελπίδες έτσι για το θεαθήναι.
Όταν τους χρειάστηκες απλά χαμογέλασαν.
Όταν ήσουν εκεί για αυτούς απλά σου έριξαν μια ματιά.
Είδαν πως είσαι εκεί και επαναπαύτηκαν.
Σε εκμεταλλεύτηκαν κάθε φορά που χρειάστηκαν κάτι.
Και όταν σε είδαν να σπας; Αδιαφορία.
Ούτε ένας δεν προσπάθησε καν να μαζέψει τα κομμάτια σου.
Μόνος σου τα κόλλησες ξανά.
Μόνος στάθηκες για άλλη μια φορά στα πόδια σου.
Γιατί να στηριχτείς σε ανθρώπους ανισόρροπους;
Για να ρίξουν και σένα όταν πέσουν;
Μόνος είσαι και θα είσαι πάντα.
Κι αν βρεθούν κάποιοι που θα σε στηρίξουν;
Μετρημένοι στα δάχτυλα θα ‘ναι ρε.
Και δε θα το κάνουν για πάντα.
Σε όλα μόνος σου.
Όλα μόνοι μας.