Τρομάζω τις σχέσεις που ο χρόνος τις καταντάει καρδιογραφήματα την ώρα του θανάτου.
Ευθεία γραμμή… Στασιμότητα και μετά «η μυρωδιά» του τέλους.
Και οι περισσότερες κάποτε εκεί καταλήγουν.
Οι αλήθειες θέλουν και θάρρος να τις παραδεχτείς!!!
Σχέσεις που κάποτε πλημυρίζανε από ένταση, πάθος και συναίσθημα.
Και όμως. Κάποιοι τις αφήσανε και παραιτήθηκαν θεωρώντας τες δεδομένες, κάποιοι επέλεξαν να τις κρατήσουν άχρωμες μέσα στην καθημερινότητα μέχρι να τις φθείρουν και κάποιοι πιο τολμηροί αποφάσισαν να ζωγραφίσουν νέες πορείες στις δικές τους γραμμές ζωής αναγνωρίζοντας την ευτυχία τους ως τελευταία επιθυμία αυτού του κόσμου.
Δεν είναι τόσο τρομερό όσο φαίνεται.
Κανείς δε σου ανήκει για πάντα.
Κανένας κτήμα σου, κανένας δεδομένος.
Χρειάζεται δουλειά, χρειάζεται το «εμείς».
Ζυγίζεις, μετράς και κάνεις τον απολογισμό σου.
Και τουλάχιστον εσύ έχεις το θάρρος να το κάνεις.
Κοίτα γύρω μας πόση ψεύτικη δηλωμένη ευτυχία υπάρχει.
Δε τολμάς ούτε να ρωτήσεις. Ξέρεις τις απαντήσεις.
«Εμείς; Ευτυχισμένοι!!!» και κρυφογελάς με την τόση ειρωνεία που κρύβουν όλοι στην ζωή τους.
Η ευτυχία αγάπες μου λάμπει!!! Φωνάζει από μακριά. Δε χρειάζεται να μιλήσεις!!! Φαίνεσαι!!! Δε μπορείς να κρυφτείς. Το πρόσωπο σου, το χαμόγελο σου, τα πάντα όλα σου.
Καμία καθημερινότητα δεν σου την αρπάζει και κανένας χρόνος δεν στην ακουμπά παρά μόνο για να σου την αυξάνει.
Κουράστηκα να βλέπω ταλαίπωρους εαυτούς!!!
Ο ένας φοβάται να παραδεχτεί ότι τελείωσε, ο άλλος είναι ήδη κάπου αλλού και ο δίπλα μας ανυπομονεί να ζήσει αυτή την λίγη την ελάχιστη εναπομένουσα ευτυχία.
Και όμως όλοι τους λένε «Όλα καλά».
Και η συνήθεια μπαίνει στο πετσί μας σαν σαράκι και το τρώει.
Μέχρι που έρχεται ο θάνατος.
Αλλά το μοναδικό που έχεις σκοτώσει είναι ο εαυτός σου. Τον έχεις θυσιάσει και αυτόν στο βωμό του «όλα καλά».