Σε κοιτάζω…
Έστω μέσα από άψυχες φωτογραφίες.
Ακόμη και έτσι μπορώ να βυθιστώ με τις ώρες στα μάτια σου.
Στο χαμόγελο σου,που λίγο κράτησε για εμένα…
Ίσως και να είναι παρήγορο που κρατά για άλλους.
Θα έλεγα πως μου είναι αρκετό.
Γιατί δε στο έκρυψα ποτέ,το ξέρεις.
Ξέρεις πως μου φτάνει να γελάς…
Μπορεί εγώ να μην σε έκανα ποτέ να γελάσεις έτσι.
Έτσι αληθινά.
Εσύ το κατάφερες όμως,πολλές φορές.
Τις περισσότερες ήσουν απέναντί μου και με κοιτούσες μες στα μάτια…
Δε γίνεται να μην ένιωσες και εσύ μια μικρή χαρά.
Θυμάμαι το βλέμμα σου.
Θυμάμαι το άγγιγμά σου.
Τα λόγια σου…
Πίστευα πως έστω για λίγο με ένιωθες.
Το είχα ανάγκη να πιστεύω πως με νιώθεις.
Δε γίνεται να μην ένιωθες την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή.
Τα πόδια μου να τρέμουν κάθε φορά που με πλησίαζες.
Ίσως πια αρχίζω να συνειδητοποιώ πως ό,τι και αν ένιωσες ήταν για λίγο.
Για τόσο λίγο…
Πρέπει να μου φτάνει αυτό.
Ένιωσες και πρεπει να μου είναι αρκετό!
Μπορούσα να τα αφήσω όλα για σένα.
Και εσύ μπορούσες όμως.
Κανείς μας δε το έκανε.
Κανείς μας δε βρήκε το θάρρος την κατάλληλη στιγμή.
Πάντα σε λάθος στιγμές βρισκόμασταν.
Λάθος μέρη,λάθος καταστάσεις.
Βρίσκαμε το θάρρος διαφορετικές στιγμές.
Ποθούσαμε ο ένας τον άλλο,διαφορετικές στιγμές.
Τώρα είναι αργά.
Ποτέ δεν πίστευα αυτή τη φράση,μα έφτασε η στιγμή.
Το βλέπω. Το ξέρω πως είναι.
Δεν έχει χρόνο πια ο ένας για τον άλλο.
Ό,τι ζήσαμε,όλα τα χαμόγελα που σου χάρισα.
Όλα εκείνα τα ατελείωτα βράδια που άκουγα τη φωνή σου.
Δεν έχουν σημασία πια. Για κανέναν απ’τους δύο μας.
Δεν πρέπει να έχουν άλλωστε.
Όλα χάθηκαν.
Χάθηκε η σπίθα.
Χάθηκε το πάθος.
Χάθηκαν οι εαυτοί μας εκείνοι…
Να ‘σαι καλά.
Βρες αυτό που σε γεμίζει και δώσε τα πάντα.
Συγγνώμη που δεν ήμουν αυτό.
Ίσως μια μέρα να γίνω… Ίσως και όχι.