Για όλους μας οι φίλοι, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας..!
Όσο πιο καλός είναι ένας πραγματικός φίλους τόσο περισσότερο μας στοιχίζει συναισθηματικά η απώλεια του..
Παρόλα αυτά όμως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα εκτός των άλλων να αντιλαμβάνεται και τη φιλία με πολύ διαφορετικό τρόπο. Αυτός ο τρόπος δε, (αντίληψης της φιλία και γενικότερα των σχέσεων μας), αλλά και ο τρόπος που τη βιώνουμε, μεταβάλλεται με το πέρασμα του χρόνου καθώς μεγαλώνουμε αλλά και με τις εμπειρίες που αποκτάμε..
Σταδιακά οι παιδικοί μας φίλοι χάνονται..
Πολλοί έφυγαν για σπουδές, άλλοι ξεκίνησα να δουλεύουν και άλλοι πάλι έκαναν από νωρίς την δική τους οικογένεια. Είναι λογικό να συμβαίνει και είναι ήσσονος σημασίας να βρεθεί η ισορροπία, ανάμεσα στα νέα θέλω και υποχρεώσεις της νέας πια ενήλικης ζωής του κάθε ατόμου. Οι φίλοι που συνήθως μένουν, είναι και εκείνοι που βιώνουν παρόμοιες αλλαγές στη ζωή τους. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες απαιτήσεις ο ένας από τον άλλον.
Παρόλα αυτά όμως οι δυνατές παιδικές φιλίες, θα χαθούν και μετά από λίγο, θα ξαναβρεθούν, χωρίς να έχουν χάσει το σημαντικό νόημά τους.
Είναι αυτό που ακόμα και κι αν βρεθείς με κάποιον-κάποιους μετά από καιρό, δεν χρειάζεται να πεις πολλά..
Δυο κουβέντες είναι αρκετές για να ανακτήσεις το «χαμένο» χρόνο – έδαφος..
Η συνεύρεση πάντα με αυτούς τους φίλους (παιδικούς), πάντα καταλήγει στο να αναπολούμε ξέγνοιαστες στιγμές και παιχνίδια και να γελάμε (πολύ και μέχρι δακρύων..), ειδικά όταν σκεφτόμαστε όλες τις σκανδαλιές και όσα σκαρώναμε τότε..
Η αλήθεια είναι ότι μπαίνεις σε διαδικασίες αναπόλησης..
Προσωπικά υπήρξα αρκετά ζωηρό παιδί..
Θυμάμαι να καθόμαστε έξω στην γειτονιά ώσπου να δύσει ο ήλιος, και να μην σταματάμε το παιχνίδι, ακόμα και με ματωμένα γόνατα.. πέφταμε, σηκωνόμασταν και πάλι από την αρχή..
Τα πράγματα τότε εκτός του ότι ήταν πιο ξεκάθαρα στα μικρά – παιδικά μας μυαλουδάκια, ήταν και πολύ πιο ξέγνοιαστα.. και σίγουρα τον χρόνο δεν μπορείς να τον γυρίσεις πίσω απλώς συζητώντας ξαναζείς τις τότε στιγμές και γίνεσαι και πάλι παιδί..
Τα χρόνια που πέρασαν και όσα μεσολάβησαν για να καταλήξεις στον ενήλικα του σήμερα, σε έκαναν να δεις πολλά και διαφορετικά πράγματα και να καταλήξεις σε πολλές διαπιστώσεις…
Μέσα σε όλα, αυτό που παρατηρώ είναι ότι δυστυχώς δεν πέφτουμε και δεν σηκωνόμαστε με τον ίδιο τρόπο..
Σαν παιδιά πέφταμε συνέχεια και σηκωνόμασταν σχεδόν αμέσως, μαγικά..
Τώρα αυτό άλλαξε..
Πάλι πέφτουμε, αλλά το σήκωμα είναι λιγάκι δυσκολότερο..
Λίγη προσοχή θέλει μονάχα με τις αποσκευές που κουβαλά ο καθένας μας..
Όσο πιο βαριά είναι όλα αυτά που στοιβάζονται σε αυτές, τόσο πιο δύσκολα θα ναι να τις κουβαλήσεις..
Κάνε λοιπόν ένα καλό ξεκαθάρισμα σε όσα χρειάζεται, για να ελαφρύνεις το βάρος των αποσκευών σου..
Και τότε θα δεις..
Το βήμα σου θα γίνει ελαφρύτερο και ταχύτερο..!
Υ.Γ Ένα ευχαριστώ στους παιδικούς μου φίλους, που σέβομαι και εκτιμώ, για όλα όσα περάσαμε, αλλά και για όλες τις φορές που πέσαμε και σηκωθήκαμε μαζί..!!!