Έπαιζε το ίδιο κομμάτι από το αρχικό μενού μιας ταινίας.
Έπαιζε, έπαιζε και ξανά έπαιζε.
Ξεχασμένο.
Ηχούσε σα μελωδία θεϊκή που μας ταξίδευε σε κόσμους άυλους.
Είχαμε διαλυθεί.
Είχαμε μπεί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου μια μέρα καθημερινή,
Μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Μονάχα κρατιόμασταν.
Όχι σφιχτά.
Αέρινα.
Τόσο αέρινα που θαρρείς δεν είχαμε σάρκα και οστά.
Τα σωματά μας είχαν ανάψει.
Έκαιγαν από αγάπη.
Μια αγάπη εξωπραγματική,
ανάβλυζε σα συντριβάνι απ’ της καρδιές,
Μια αγάπη δίχως θέλω,
Μια αγάπη δίχως πρέπει,
Μια αγάπη που τώρα είναι.
Τώρα είναι.
Τώρα!!
Μια στιγμή απέραντη.
Και το απέραντο δεν έχει αύριο, ούτε χτές.
Ένιωσα ένα δάκρυ να κυλάει από τα μάτια μου.
Ένα δάκρυ τόσο δα μικρό,
ίσα ίσα χάραζε μια αμυδρή γραμμή στο πρόσωπο μου.
Κατέβηκε αργά και χύθηκε στο μπράτσο της,
Κι εκεί που χύθηκε , γεννήθηκε ένας ωκεανός.
Αγάπης ωκεανός.
Κι αν πριν είχαμε ανάψει ,
τώρα καιγόμασταν.
Ένιωσα πως αγκαλιάζει ο Θεός το είναι σου όταν παίρνει την ψυχή σου.
Κι έκλαψα.
Έκλαψα.
Έκλαψα γιατί κατάλαβα.
Κατάλαβα πως δεν ήμασταν εγώ κι εκείνη.
Ένιωσα στο πετσί μου τι θα πει πανταχού παρόν.
Πάντα ήταν εκεί ,
περιμένοντας καρτερικά να κλείσουμε τα μάτια στο εγώ.
Και το ένα δάκρυ γίνηκε πολλά.
Και χύνονταν στον ωκεανό που εμείς είχαμε φτιάξει,
δίνοντας του τροφή,
ζωή,
Να γίνει ακόμα μεγαλύτερος.
Δεν υπήρχα πια.
Μονάχα ήμουν.
Και τέτοια ευτυχία δεν την άντεχα.
Πώς να την αντέξω που όλο το κορμί μου σειόταν σαν σπίτι που γκρεμίζετε από σεισμό ;;
Πώς να την αντέξω που όλο μου το είναι κατέρρεε και διαλυόταν σαν σταγόνα σε ωκεανό;;
Πώς;;;
Μα είπα να μείνω.
Είπα να διαλυθώ.
Περνούσε η ώρα ,
Και το τραγούδι έπαιζε και ξανά έπαιζε και ήχουσε σα μελωδία θεική.
Οι άγγελοι μας τραγουδούσαν.
Κι ήθελα κάτι να της πω.
Κάτι να της εξομολογηθώ.
Τον έρωτα μου.
Μα μια φωνή ήχησε στ αυτί μου και μου πε μη!!
Ο λόγος δεν είναι τίποτα σε σχέση με μια άπειρη στιγμή.
Μια φωνή απόκοσμη,
μα πέρα για πέρα πραγματική.
Κι όλα αυτά τα γράφω γιατί,
Είναι η ώρα ο κόσμος να μάθει πως αυτό που του χρειάζεται είναι να διαλυθεί !!
Να διαλυθεί και να σταματήσει πια να χτίζει.
Να διαλυθεί και αν θέλει μετά χτίζει κιόλας.
Μα του χρειάζεται να διαλυθεί.
Μου πέρασε απ’ το μυαλό τα δάκρυα μου να τα κρύψω,
Να μην αφήσω αυτή τη διάλυση να εκδηλωθεί,
Μα έκαιγα.
Κι η μουσική έπαιζε.
Ίδια.
Θεϊκή.
Κι είπα να μείνω.
Έπαιζε , έπαιζε , έπαιζε.
Και δε σταμάτησε ποτέ να παίζει.
Ακόμα παίζει.
Μια μέρα καθημερινή όπως όλες οι άλλες.
Κι ακόμα παίζει , και παίζει και παίζει ……..