Οι υπέροχοι Saint Etienne, ένα από τα σημαντικότερα και καλύτερα groups που ξεπήδησαν από τη Βρετανική indie pop σκηνή των 90’s, επιστρέφουν στην Ελλάδα, 8 χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας, για δύο πολύ ιδιαίτερες βραδιές, την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου στο Fix Factory of Sound (Θεσσαλονίκη) και το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου στο Fuzz Live Music Club (Αθήνα)! Λίγo πριν τα live τους, ο Pete Wiggs μιλά στο The Machine!
Η πολυαγαπημένη μπάντα από το Λονδίνο, υπεύθυνη για ορισμένα από τα ομορφότερα νοσταλγικά pop singles που ακούσαμε τα τελευταία 25 χρόνια, θα παρουσιάσει ένα μοναδικό οπτικοακουστικό show σε δύο μέρη. Με την σαγηνευτική Sarah Cracknell στα φωνητικά και τους Pete Wiggs και Bob Stanley να αποτελούν την κινητήρια δύναμη ενός με full εννιαμελούς σχήματος, στο πρώτο μέρος θα συνοδεύσουν την προβολή της ταινίας του Paul Kelly, “How We Used To Live” (Heavenly Films), παίζοντας ζωντανά το soundtrack που υπογράφουν οι ίδιοι (πρόκειται για την τέταρτη συνεργασία τους με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, πάντοτε σε ταινίες με θεματολογία αφιερωμένη στην πόλη τους), ενώ στο δεύτερο το live θα πάρει την άτυπη μορφή ενός greatest hits show, όπου οι Saint Etienne θα μας θυμίσουν ορισμένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια που χαρακτήρισαν την μέχρι τώρα καριέρα τους.
Η απλή αναφορά μερικών τίτλων από τα pop διαμάντια που κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει οι Saint Etienne δικαιολογεί, σε μυημένους και μη, γιατί ένα τέτοιο live μοιάζει σαν μία αληθινή γιορτή της Βρετανικής pop, κι ας ανήκουν όλα τα τραγούδια σε ένα και μοναδικό συγκρότημα: “Only Love Can Break Your Heart”, “Kiss And Make Up”, “Nothing Can Stop Us”, “People Get Real”, “Avenue”, “You’re In A Bad Way”, “Who Do You Think You Are”, “Pale Movie”, “Hug My Soul”, “Like A Motorway”, “He’s On The Phone”, “How We Used To Live”, “Heart Failed (In The Back of a Taxi)” κ.α.
Τι έχει επηρεάσει την μουσική σας;
Νομίζω ότι πάντα πρόκειται για ένα μείγμα από πράγματα που ακούμε, διαβάζουμε ή βλέπουμε, μερικές φορές από τις αλλαγές περιβάλλοντος ή από τα τρέχοντα γεγονότα. Μεγαλώνοντας ακούγαμε pop και την ίδια περίοδο electro, soul, post punk και indie music και θέλαμε να συμπεριλάβουμε στοιχεία από το καθένα είδος στην μουσική μας. Αργότερα περάσαμε στη folk και σε περισσότερη jazz μουσική, έτσι ενσωματώθηκαν και αυτές επίσης.
Τι σας εμπνέει ώστε να δημιουργήσετε, να γράψετε μουσική και στίχους;
Αρχικά η τεχνολογία ήταν αυτή που μας έκανε να μπούμε στο στούντιο και να κάνουμε μουσική- πάντα λατρεύαμε την ιδέα να είμαστε σε ένα συγκρότημα αλλά δεν είχαμε μάθει να παίζουμε το παραμικρό- και μετά εμφανίστηκαν τα σάμπλερς και τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά μέσα παραγωγής μουσικής και σκεφτήκαμε- ας το κάνουμε. Αγαπούσαμε την αισθητική της indie δισκογραφικής Postcard και το ύφος «κάν’το μόνος σου» της post punk σκηνής που μας τροφοδότησε και μας έκανε χαρούμενους στην σκέψη του ότι δεν ήμασταν οι «κατάλληλοι» μουσικοί. Στιχουργικά, οι ήρωές μας είναι οι Jimmy Webb, Jerry Goffin, και ο Mark E Smith είναι επίσης μεγάλη επηροή, επίσης το στιλ του Richard Brautigan μας ταιριάζει και είναι από τα αγαπημένα μας.
Τελευταία, συνεργαστήκατε, για τέταρτη φορά, με τον κινηματογραφικό παραγωγό Paul Kelly για την ταινία “How we used to live”. Μιλήστε μας για αυτή την εμπειρία.
Αυτή η ταινία έχει δημιουργηθεί από αρχειακό υλικό της δεκαετίας του ’50 μέχρι την δεκαετία του ’80, έτσι ο Paul δεν κινηματογράφησε τίποτα από αυτή, αλλά επιλέγοντας τα αποσπάσματα σε συνδυασμό με τον τρόπο που τα έβαλε σε σειρά είναι σαν να πήγε πίσω στο χρόνο και να το κινηματογράφησε ολόκληρο ο ίδιος. Η ταινία χρειάστηκε πολύ χρόνο για να συνταχθεί, ο Bob ερεύνησε τα πλάνα, τις σκηνές και εγώ έγραψα την μουσική (εκτός από το κομμάτι “Ready or not” που χρησιμοποιήθηκε από το άλμπουμ της Sarah Lipslide). Ήταν αρκετά δύσκολο στην αρχή καθώς υπάρχει μουσική καθόλη την διάρκεια της ταινίας αλλά πραγματικά απήλαυσα όλη την εμπειρία. Την έχουμε παρουσιάσει ήδη τρεις φορές στην Μεγάλη Βρετανία και ελπίζω να την ευχαριστηθείτε στην Ελλάδα.
Αν σας ζητούσα να χρησιμοποιήσετε ένα κομμάτι, από όλη σας την καριέρα, ως το soundtrack της ζωής σας, ποιο θα ήταν αυτό;
Λοιπόν, νομίζω ότι θα έπρεπε να ήταν το “Over the Border” καθώς οι στίχοι του Bob συλλαμβάνουν τις εμπειρίες μας και των τριών μας κατά την διάρκεια του «μεγαλώματός» μας στην μουσική. Αυτές οι λέξει, οι στίχοι, «βγήκαν» στον Bob ενώ εγώ με την Sarah δουλεύαμε πάνω σε ένα κομμάτι… αυτό με έκανε να βουρκώσω.
Τι πιστεύεις για τον τρόπο που έχει διαμορφωθεί η μουσική βιομηχανία την τελευταία δεκαετία;
Έχει αλλάξει πολύ, φυσικά μέσω της τεχνολογίας και του διαδικτύου αλλά αυτό είναι καλό και κακό ταυτόχρονα- οπωσδήποτε είναι πολύ λιγότερα χρήματα διαθέσιμα για τα συγκροτήματα και όταν υπογράψουν τους δίνεται πολύ λίγος χρόνος για να «αποδείξουν» τους εαυτούς τους πριν πεταχτούν έξω αν δεν το καταφέρουν. Στην Μεγάλη Βρετανία το να κάνεις μουσική για να ζεις φαντάζει δυνατό μόνο στην μεσαία τάξη και πάνω, καθώς δεν θεωρείται επένδυση όπως ασφαλώς ήταν στους μουσικούς που εργάζονταν τις δεκαετίας ’80-’90. Ίσως το χειρότερο είναι η κυριαρχία των Μέσων ενημέρωσης με τηλεοπτικά σόου όπως το X Factor και με τον τρόπο με τον οποίο η μουσική φτάνει οπουδήποτε. Ωστόσο, με την χρήση του διαδικτύου έχουμε την δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση σε περισσότερη μουσική από ποτέ, να πάρουμε συστάσεις από ομοϊδεάτες μουσικόφιλους από όλο τον κόσμο και, αν θέλουμε, μπορούμε να παρακάμψουμε εντελώς την επικρατούσα τάση των Μέσων ενημέρωσης.
Mοιραστείτε μαζί μας μία πολύ συγκινητική στιγμή από κάποιο live σας…
Συνήθιζα να κλαίω όταν κάναμε το live μας «Like A Motorway» γιατί είχα χωρίσει με την κοπέλα μου – αλλά αυτό είναι πολύ παλιό! Πρόσφατα έκλαψα ξανά λιγάκι, όταν φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι από την ορχηστρική μουσική της ταινίας κατά την ζωντανή παρουσίαση- ήταν ένα μείγμα από περηφάνια και ανακούφιση!
Τι είδους μουσική δεν θα περιμέναμε ποτέ να ακούτε όταν βρίσκεστε στο σπίτι/στο αυτοκίνητο κ.λπ. ;
Δεν είμαι μεγάλος οπαδός της heavy metal αλλά θα την άκουγα για περίπου μισή ώρα- το χειρότερο βέβαια είναι αυτά που έχουν σχέση με X factor.
Γνωρίζετε κάποιο είδος ελληνικής μουσικής ή Έλληνα μουσικό;
Ο Ντέμης Ρούσσος ήταν πολύ γνωστός στην Μ.Βρετανία και μόλις τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να εκτιμάται για τις disco ηχογραφήσεις του. Ήξερα το τραγούδι του “Our horsemen” από τον δίσκο “Aphrodites child”. Επίσης, την δεκαετία του 1980, μου άρεσε ένα συγκρότημα που λεγόταν Fantastic Something, αλλά λυπάμαι που το λέω δεν ξέρω κάτι περισσότερο από αυτά.
Τόσα πολλά χρόνια και παραμένετε επιτυχημένα ενεργοί! Λοιπόν, πείτε μου, το τραγούδι “Nothing can stop us” είναι ο ύμνος σας, έτσι δεν είναι ;!
Δεν θέλω να προκαλέσω τη μοίρα, καθώς πρόκειται να ανέβουμε σε αεροπλάνο! Αλλά ναι, θα μπορούσες να το πεις έτσι! – Με εκπλήσσει το ότι έχουμε κασταφέρει να κρατήσουμε τόσο πολύ σαν συγκρότημα και να έχουμε ακόμα τόσο υπέροχους φαν, όλοι να είμαστε φίλοι και να απολαμβάνουμε να κάνουμε μουσική μαζί.
Σας ήταν ποτέ δύσκολο να διαχειριστείτε την επιτυχία σας;
Ποτέ δεν είχαμε τόση επιτυχία ώστε να γίνει πρόβλημα! Αν και νομίζω ότι αν δεν είχαμε «κόψει λίγη ταχύτητα» τα μέσα της δεκαετίας του ’90 θα είχαμε χάσει όλοι τα μυαλά μας.
Τι ονειρεύεστε για τα επόμενα 10 χρόνια;
Ελπίζω να κάνουμε ένα νέο άλμπουμ σύντομα και εγώ θέλω να γράψω περισσότερη μουσική για ταινίες. Η Sarah βρίσκεται στην διαδικασία δημιουργίας ενός νέου σόλο άλμπουμ και ο Bob γράφει δύο καινούργια βιβλία, οπότε θα τα καταφέρουμε να είμαστε απασχολημένοι!
Πληροφορίες
www.saintetienne.com
www.facebook.com/SaintEtienneOfficial
Εισιτήρια στα 26 ευρώ. Στο ταμείο, η τιμή θα είναι 29 ευρώ.
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015, Fix Factory of Sound (26ης Οκτωβρίου 15, Θεσσαλονίκη / τηλ. 2310 500670 & 2310 504014 / www.fixfactoryofsound.gr) και Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015, Fuzz Live Music Club (Πειραιώς 209 & Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος, Αθήνα, 210 3450817,www.fuzzclub.gr).
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00. Opening acts: t.b.a.
Εισιτήρια διατίθενται τηλεφωνικά στο 11 876, στα καταστήματα Public, Seven Spots, Παπασωτηρίου, Ιανός, Reload και online στο www.viva.gr!