Υπάρχει εκείνο το συναίσθημα όταν ακούς ένα καινούριο τραγούδι που σε ξαφνιάζει. Ευχάριστα. Σε πιάνει στον ύπνο και σε αναγκάζει να ανακαθίσεις στην καρέκλα σου, να σκύψεις λίγο μπροστά, ασυναίσθητα, για να ακούσεις καλύτερα. Σιγά σιγά αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι κάτι υπάρχει εδώ. Κάτι καλό και σημαντικό. Έπειτα έρχεται η αίσθηση της πληρότητας να σε γεμίσει και μόλις μπει το σόλο της κιθάρας -λίγο πριν το τέλος- απογειώνεσαι. Και το τραγούδι έχοντας συμπληρώσει 7 λεπτά τελειώνει. Και εσύ το ακούς ξανά. Όσο, δε, περνούν οι μέρες αντιλαμβάνεσαι πως το κουβαλάς και πιάνεις τον εαυτό σου να το σιγοτραγουδά.
Γιατί το Love & Hate του Michael Kiwanuka είναι η απάντηση στην ερώτηση «Γιατί ακούς μουσική;» ή «Γιατί κάνεις ραδιόφωνο;» Η μουσική (θα έπρεπε να) είναι σαν το οξυγόνο. Την αποζητάμε. Την έχουμε ανάγκη. Είναι βασικό συστατικό της ζωής μας και τελικά μας γεμίζει και μας κάνει να σκεφτόμαστε. Να νιώθουμε.
Γιατί το Love & Hate είναι το τραγούδι της χρονιάς.
Μέσα απ’ αυτό βλέπουμε έναν άνθρωπο, που είναι αποφασισμένος να βρει τη θέση του στη σημερινή κοινωνία, όπως αυτή δομείται και εξελίσσεται γύρω μας, μαζί με τους όποιους δισταγμούς και ανασφάλειες κουβαλά και ο ίδιος. Το «Love & Hate» που είναι και το ομότιτλο τραγούδι τού δεύτερου δίσκου τού τραγουδοποιού, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, είναι χαρακτηριστικό δείγμα του ύφους που κυριαρχεί στο album, παραπέμποντας ευθέως στη Motown του ’60.
Ένας δίσκος που ξεκινά με ένα δεκάλεπτο αριστούργημα, το Cold Little Heart, ένα τραγούδι για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, που μπορεί να σε διαλύσει. Το σχεδόν 5 λεπτών σόλο στην έναρξη του τραγουδιού –που παράλληλα λειτουργεί και ως έναρξη ολόκληρου του δίσκου- σε στοιχειώνει.
Όλος ο δίσκος είναι δομημένος γύρω από το δίπολο κοινωνική/εσωτερική αναζήτηση και έρωτας, με τραγούδια όπως το Rule The World ή το I’ll Never Find Love ή ακόμα και το The Final Frame που μοιάζει βγαλμένο από τη δεκαετία του 60’. Το Black Man In A White World, είναι έντονο και βιωματικό, καθώς ο Michael Kiwanuka, γιος προσφύγων από την Ουγκάντα και μεγαλωμένος στο βόρειο Λονδίνο, έχει βιώσει από πρώτο χέρι τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας μαύρος καλλιτέχνης στη μουσική βιομηχανία και την ανάγκη να βρει τη θέση του στον κόσμο. Και όλα αυτά σε ένα υπέροχο ασπρόμαυρο video clip:
Πίσω από την παραγωγή του δίσκου φιγουράρει το όνομα του Brian Joseph Burton (Danger Mouse) και του Inflo.
Σε αυτό εδώ το σημείο να θυμίσω ότι ο Michael Kiwanuka δεν μας είναι άγνωστος. Τον γνωρίσαμε το 2012 όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο album του «Home Again». Ο δίσκος ήταν αρκετός ώστε οι κριτικοί να τον συγκρίνουν με καλλιτέχνες όπως ο Bill Withers, o Otis Redding και o Terry Callier, να φτάσει μέχρι τις υποψηφιότητες του Mercury Prize εκείνης της χρονιάς, να αναγκάσει το BBC να του δώσει το βραβείο «Sound Of 2012» και την Adele να του ζητήσει να την συνοδεύσει στην τότε περιοδεία της.
Στο τέλος της ημέρας, το «Love & Hate» είναι ό,τι πιο αληθινό ειλικρινές και βαθύ θα ακούσεις αυτές τις μέρες. Και για μένα είναι ο δίσκος της χρονιάς.
Μέχρι τώρα τουλάχιστον…