Καφετέρια… Κόσμος… Λόγια… Ακούω τον παππού δίπλα να λέει «έρωτας χωρίς δουλειά, είναι τρικυμία…»
Επιστέγασμα σοφίας… Πριν προσπαθούσε να τεκμηριώσει ως το πιο όμορφο συναίσθημα. Αλλά το εντάσσει σε νόρμες οικονομικές και αυτοαναιρείται…
«Πόλεμος ανάμεσα στον έρωτα και τον θάνατο δεν υπάρχει, ο έρωτας υπηρετεί τον θάνατο…» έλεγε πιο πριν. Αλλά να βρούμε και καμιά δουλειά!
Πάντα μ’ άρεσε να κρυφακούω τους παππούδες σε στέκια νεολαίας. Προσπαθούν να είναι νέοι, αλλά ταυτόχρονα να μεταφέρουν και σοφία, κι έτσι πέφτουν σε πολύ γλυκές αντιφάσεις!
Δεκαετίες ολόκληρες να συγκρούονται μέσα σ’ έναν άνθρωπο… Ο οποίος ακροβατεί για να φανεί «σοφός», «ώριμος», αλλά ταυτόχρονα γοητεύεται από τους «νεολαίους» και τα «θρασίμια» και προσπαθεί να παλιμπαιδίζει!
Προσπαθεί γιατί νιώθει πως η ηλικία, η σοφία του δεν του το επιτρέπουν…
«Είσαι όσο νιώθεις!» του λένε.
Χαμογελά και προσπαθεί να το πιστέψει…
Πάντα μ’ άρεσε να κρυφακούω… Απομονώνεις αυτά που θες και φτιάχνεις εσύ την ιστορία των άλλων. Ξεφεύγεις απ’ τις γκρίνιες για κρίση, λεφτά, πολιτική… Απ’ όλα…
Και κάπως έτσι, με τις ιστορίες των άλλων, κολυμπάς στον καφέ και νιώθεις λίγο ρετρό.
Μάλλον φταίει ο καφές…
Παλιές γειτονιές, που ο κόσμος μιλά ακόμα μεταξύ του χωρίς φόβο.
Γουλιά γουλιά αφήνεται ο άλλος με τον καφέ, χαλαρώνει… Το σώμα, το βλέμμα… Γουλιά γουλιά τινάζει τη μιζέρια από πάνω του, μιλά για τα ασήμαντα… Ξεχνιέται…
Όχι, με το αλκοόλ είναι διαφορετικά! Πίνεις για να ξεχάσεις, όχι για να ξεχαστείς, «να πάνε κάτω τα φαρμάκια» ή κάτι παρόμοιο…
Ο καφές, αγαπημένη συνήθεια που μας κάνει και ξεχνιόμαστε…
Έτσι ξεχάστηκα κι εγώ κι έχασα τη συνέχει της ιστορίας του παππού!
Δεν πειράζει, θα τη ξαναφτιάξω μόνος μου