Ποτέ δεν κατάφεραν τα βήματά μας να βαδίσουν μαζί , σαν ένα χέρι να μας εμποδίζει.
Αφημένος στις σκοτεινές σκέψεις σου χάθηκες στον κόσμο σου και εγώ κλείστηκα στον δικό μου.
Ότι δικό μου είναι δικό σου και ότι δικό σου δικό μου.
Να είσαι δίπλα μου και όμως τόσο μακριά.
Να είσαι μακριά και όμως πιο κοντά μου από κάθε άλλη φορά.
Σε τρομάζει το κοντά και το μαζί αλλά εμένα με τρομάζει η απόσταση που διαλύεις με ένα χαμόγελο.
Μην αργείς άλλο , κουράστηκα.
Κουράστηκα να σε δικαιολογώ και να σε περιμένω.
Κουράστηκα να ζω σε δανικές αγκαλιές βαφτίζοντάς τες δικές σου.
Κουράστηκα να σε αγαπώ δίχως τέλος.
Κουράστηκα να κάνω τόσα λάθη μόνο και μόνο γιατί δεν είσαι δίπλα μου.
Είσαι περήφανος για αυτό που είμαστε?
Μόνο μαζί σου μπορώ να είμαι ο εαυτός μου , μόνο εσύ γνωρίζεις τον εαυτό μου πιο καλά και από εμένα.
Έλα να φύγουμε -τόσα ταξίδια , τόσοι προορισμοί και ποτέ δεν φτάσαμε.
Τόσα αντίο και τόσα μαζί που ποτέ δεν κρατήσαμε.
Αλλά δεν φύγαμε -είμαστε ακόμη εδώ, μακριά, κοντά, μαζί , χωριστά , φίλοι , εχθροί , εραστές , σύντροφοι αλλά είμαστε ακόμη εδώ.
Πάμε να φύγουμε σου λέω δεν θα αντέξουμε πολύ …
Ο επίλογος της ιστορίας μας πλησιάζει και δεν είναι αυτός που φανταστήκαμε κάποιο βράδυ χωριστά μαζί στην ίδια σκέψη.
Πάμε να φύγουμε να γράψουμε το δικό μας επίλογο αλλά αυτή την φορά μαζί.
Μόνοι μας. Μαζί. Μόνος σου . Μόνη μου. Μαζί… Επίλογος.