Ο δρόμος προς την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών ή αλλιώς, παιδικά καμώματα, που βγήκαν σε καλό…..
Όταν ήμουν πολύ μικρή όλα μου τα παιχνίδια ήταν ”κατασκευές”.
Πρώτες αναμνήσεις με παζλ, χρόνια ολόκληρα με lego, με βέργες λυγαριάς που σκάλιζα τον φλοιό τους, με πλάκες σαπουνιών που επίσης σκάλιζα, με χρωματιστά γυαλιά από τη θάλασσα που κολλούσα σε χαρτόνια, σε συνθέσεις, με γύψο και σύρμα με τα οποία έφτιαχνα μικρά γλυπτά, με κλωστές, πρώτες κινήσεις για κέντημα πάνω σε ό,τι πανί έβρισκα, πρώτες προσπάθειες με το βελονάκι, μικρός αργαλειός δώρο της κυρίας Γαργαλιάνου, φίλης της μαμάς, πρώτες θηλιές πλεξίματος, πρώτα φουστανάκια κούκλας, όλες οι κούκλες… κουρεμένες με… στυλ, έρωτα με τα κουβαράκια και τις κλωστές κεντήματος και πλεξίματος της μητέρας μου, ώρες να παρακολουθώ την γιαγιά Κατίνα στην κουζίνα της, με την πιο όμορφη ανάμνηση την καραμέλα να κρυώνει απάνω στο άσπρο μάρμαρο και να μετατρέπεται στο πιο νόστιμο γλειφιτζούρι και ….σχεδιάκια, πολλά σχεδιάκια, πάρα πολλά σχεδιάκια, με μολύβι ή ξυλομπογιές…. και στα δώδεκά μου, το πρώτο μου πορτρέτο… και τραγούδι, πολύ τραγούδι, συνέχεια …η χαρά της μητέρας μου… και παλαβομάρες… επίσης συνέχεια ….και κλωσοπουλάκια, τα πρώτα μου πετς, καναρίνια και καρδερίνες, δώρα του θείου Θανάση που είχε και παραγωγή… και η πρώτη γάτα, ασπρόμαυρη, έξω από το σπίτι και η δεύτερη κάτασπρη, μέσα στο σπίτι, και ….λαδομπογιές εισαγωγής από τη Γερμανία, και τα πρώτα ξενύχτια γιατί δεν μ’ άφηναν να ζωγραφίζω την ημέρα, γιατί αν μ’ άφηναν δεν θάκανα άλλη δουλειά, το σχολείο φορτωμένο στον κόκορα ούτως ή άλλως, το πρωί να βρίσκουν δίπλα στο κρεβάτι μου το εργάκι που δούλευα μέσα στη νύχτα, δεν ήξεραν τι να κάνουν πια οι άνθρωποι, γιατί τους άρεσε κιόλας και δεν μπορούσαν ούτε να το αρνηθούν ούτε να το παραβλέψουν και το τρελότερο όλων, με τις ευλογίες των δασκάλων και καθηγητών μου, όταν δε πήρα το πρώτο πανελλήνιο βραβείο σε σχολικό διαγωνισμό ζωγραφικής, το οποίο ανακοινώθηκε μπροστά σ’ όλο το σχολείο μετά την προσευχή από τον κο γυμνασιάρχη, σαν να είχα πάρει χρυσό στους ολυμπιακούς το λιγότερο, ….ε …τότε ….άρχισαν οι καυγάδες, γιατί ήμουνα η μόνη από την οικογένεια που είχα αποφασίσει ότι θα πάω στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών…..