Δεν έχει σημασία πως αρχίζει μια σχέση αλλά συνήθως το πώς τελειώνει και η δική μας τελείωσε άδοξα. Απωθημένα, πάθος, ένα ατέρμονο αδιέξοδο σε ένα ταξίδι που αντέχει όπως φαίνεται στο χρόνο.
Το παράπονο είναι αυτό που μένει στο τέλος, το αναπάντητο ‘ γιατί ’ του παρόντος, η κλασσική ερώτηση πως έφτασαν ως εδώ τα πράγματα. Φόβος; Δειλία; Βόλεμα; Τι σημασία έχει; Εφόσον τα συναισθήματα δεν σβήνονται, θα είναι πάντα εδώ να μας θυμίζουν τι νιώσαμε και πως πράξαμε, κάθε μικρή αντίδραση στα πιο απλά πράγματα.
Ακόμα πιο άσχημο είναι όταν πρέπει να επιλέξεις πλέον την θέση που θα έχεις στη ζωή του ανθρώπου που κάποτε ήσασταν μαζί. Δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει όμως ούτε κάτι ερωτικό υπαρκτό. Όλα είναι στο μυαλό μας. Συμβιβάζεσαι να υπάρχεις στη ζωή του άλλου αλλά όχι όπως θες εσύ ή απλά αποχωρείς κόβοντας κάθε επαφή ακόμα και τις τυπικές; Δικιά σου επιλογή.
Όλο σε χάνω και όλο γυρνάω στην αρχή. Είναι αυτό το κάτι που δεν μπορώ να σου αντισταθώ και επιβεβαιώνουν και οι φίλοι μου. Αλλά λένε, επίσης, πως ο χρόνος τα αλλάζει όλα. Και εκεί ποντάρω εγώ αυτή τη φορά. Στο ‘ όλα ‘ του χρόνου. Πόνταρα σε σένα με ανοιχτά χαρτιά και έχασα αλλά δεν λυπάμαι γιατί μου άρεσε όλο αυτό που έζησα. Υπάρχουμε και εμείς ακόμα, οι αθεράπευτα ρομαντικοί, που πιστεύουμε στον Έρωτα, που κολλάμε σε έναν άνθρωπο και δεν βολευόμαστε. Άσχημο πράγμα η συνήθεια, δεν σε αφήνει να αισθανθείς πραγματικά.
Το δικό μου κομμάτι τελειώνει κάπου εδώ. Χωρίς τύψεις, χωρίς αμφιβολίες. Δεν γνωρίζω τι θα συμβεί στο μέλλον και ούτε θέλω να μάθω να σου πω την αλήθεια. Ξέρω μόνο πως πάντα θα έχω αυτό το περίεργο ύφος όταν θα σε συναντώ και δεν θα ξέρω τι να κάνω, αυτή την αμηχανία της στιγμής. Μένεις εκεί που θέλεις, προχωράω όπως πιστεύω και έρχεται το Τέλος.