Όπως κάθε πρωί έτσι και σήμερα ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα …
Τα μαλλιά μου ανακατεμένα … τα χείλη μου στεγνά από το παραμιλητό … και τα σεντόνια τσαλακωμένα λες και πάλευα στον ύπνο μου να μη με πάρει ο Χάρος …
Οι εφιάλτες έχουν γίνει πλέον κομμάτι τις καθημερινότητας μου και τρομάζω στην ιδέα ότι μια μέρα ίσως δε θα ανήκεις σε κάποιον αυτούς …
Καταραμένη η στιγμή που τα βέλη σου σημάδεψαν εμένα…. Ακούγεται εγωιστικό και άκρως ερωτικό γιατί σε αναφέρω συχνά λες και είσαι ακόμα κομμάτι της ζωής μου …
Μα δεν είσαι…
Επιβιώνεις μα δε ζεις …
Είσαι ανάμνηση από αυτές που παρακαλάς να βρεις τρόπο να τις διαγράψεις κάθε φορά που είσαι νηφάλιος και κάθε φορά που είσαι μεθυσμένος ξυπνώντας το επόμενο πρωί δικαιολογείς τον εαυτό σου αντί να παραδεχθείς ότι εσύ ήσουν αυτός που βρίσκει θάρρος μόνο μεθυσμένος να μιλήσει για την αγάπη του και τον σκοτεινό αυτό κόσμο των συναισθημάτων του …
Ήσουν ο πόθος μου όποτε έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν … εκείνη η ανάσα που έπαιρνα κάθε φορά που ήθελα να περιγράψω την ευτυχία … η λαχτάρα των ματιών μου κάθε απόγευμα που συναντιόμασταν στα τρένα… και δεν ήταν συχνά αλλά ούτε και σπάνια για να ξεχάσω πως είναι αυτό το συναίσθημα του να αναμένεις απλά να φτάσεις στο προορισμό της καρδιάς σου …
Σε ξεχώρισα στο πλήθος…
Ήταν χαράματα …
Ακόμα θυμάμαι πως ξεκλείδωσες βιαστικά την καρδιά μου και κρύφτηκες σε μια γωνιά… νόμιζα ότι φοβάσαι αλλά τελικά αποδείχτηκες καρκίνος που σιγά σιγά έτρωγε τα σωθικά μου… η καρδιά μου σπάραζε σε κάθε αντίο που λέγαμε και τα μάτια μου είχανε χάσει την λάμψη του έρωτα που εσύ δημιούργησες,εσύ κατέστρεψες και εσύ ποτέ δεν το εκτίμησες όσο έπρεπε…
Αλλάξαμε …
Αλλά …
Να με θυμάσαι τις ώρες που προσπαθείς να με ξεχάσεις …