Μια νύχτα εγώ και συ.
Μια νύχτα που δεν θα ψάξω να βρω καμία αφορμή να αποφύγω.
Μια πρώτη και τελευταία νύχτα.
Χωρίς πρέπει, χωρίς ίσως, χωρίς γιατί.
Ακόμα και αν εκείνο το πρέπει μας τσακίσει, θέλω μια νύχτα.
Μια νύχτα που θα μας αντέξει αδύναμους και εκτεθειμένους.
Γυμνούς από ντροπή και φόβο.
Αποφασισμένους να μας σκοτώσει, να μας γκρεμίσει, να μας τα αλλάξει όλα.
Τα δικά μου μίζερα, τα δικά σου «βουνά».
Πίστεψα. Ξέρεις τι είναι να μπορείς να πιστεύεις ακόμα;
Κρυώνω, τελειώνω…
Νυχτώνει, σε ψάχνω, λείπεις…
Δε θα με προλάβεις…
Ήξερα ότι στη ζωή όλοι έχουμε ένα πεπρωμένο.
Δε μπορεί η ζωή να μας έφερε τόσο περίεργα μαζί.
Κάτι μας κρατάει, κάτι μας φυλάει να μας χαρίσει.
Θάλασσες και βουνά γκρεμίζονται. Κανένα σύνορο, κανένα όριο μαζί σου.
Σ’ αγάπησα στα αλήθεια. Γιατί εσύ μάτια μου ήσουν ολόκληρος μια αλήθεια.
Τίποτα δικό σου ψεύτικο δεν άγγιξα.
Δε μου ζήτησες ποτέ τίποτα και χαμογελούσες ακόμα και με το τίποτα.
Λάτρεψα ένα χαμόγελο που σπάνια χάριζες.
Έχεις νιώσει το φόβο του θανάτου;
Έχεις νιώσει ότι τελειώνεις και αφήνεις μια ζωή στη μέση;
Ξέρεις πως είναι να στερείσαι, να απαρνείσαι για να υπάρχεις σε μια ζωή που δεν είναι δική σου;
Μα τι λέω; Συ ξέρεις.
Τώρα πια είναι νωρίς για να σ’ αφήσω, μα είναι ακόμα πιο αργά για να σε βρω.
Και έχω μαζέψει τόσες λέξεις να σου πω.
Λέξεις μόνο δικές σου. Λέξεις που έφτιαξα για σένα.
Μια νύχτα ψυχή μου…
Φεύγω για να μαζέψουμε κομμάτια από την ψυχή μας, να τα συναρμολογήσουμε και έτσι κάπως επιμελώς ατημέλητα να τα προσφέρουμε στον επόμενο.
Δεν ήσουν σαν τόσους και τόσους. Όλα διαφορετικά πάνω σου.