Να μπόρουvε να άλλαζε η φύση των πραγμάτων…
να σε γεμίζει λησμονιά στο χτύπο των μαντάτων…
Η λήθη να σκέπαζε μανδύας τη ψυχή σου
και νά παιρνε στο διάβα της το μαύρο της ζωής σου…
Να μπόρουνα να έπλενα με χάδια τα μαλλιά σου
και να ξεπλύνω με φιλιά όλα τα βάσανα σου
Να μπόρουνα να χάραζα το γέλιο στη ψυχή σου
ν’ ανθίζουν μες στα μάτια σου κήποι του παραδείσου
…να πάρω εγώ το πόνο σου..δάκρυ να μη κυλήσει
κι ο ήλιος από πάνω σου ποτέ του να μη δύσει..
Χίλιες φορές έχω να πονώ εγώ αντί για σένα
γιατί το να μαι ζωντανή είναι μέσα από σένα
Πατέρα σ’αγαπώ…