Σε κάθε τσακωμό λέμε τα ίδια και τα ίδια. Καμιά φορά παραξενεύομαι, πως και δεν έχεις μία καινούρια κατηγορία να μου προσάψεις. Κάθε ξεχωριστή φορά μου λες το ίδιο ποίημα, κλείνοντας εγωιστικά τα αυτιά και την καρδιά σου, αφήνοντάς με να φωνάζω στο κενό για να βρω το δίκιο μου, παλεύοντας να πάρω απάντηση από την ηχώ της απελπισίας μου…
Κάθε φορά μου τονίζεις τα ίδια λάθη. Λάθη που όταν σε πρωτογνώρισα παρέβλεπες, και τώρα μου τα χτυπάς κάθε λίγο και λιγάκι, για να μου υπενθυμίσεις το εύθραυστο της παρουσίας μου και να τονίσεις την αρτιότητα της δικής σου. Πόσο προβλέψιμο και χαζό; Αλλά ακόμη πιο χαζό είναι το γεγονός, ότι ενώ ξέρω ότι θα μου τα ξαναπείς κάποια στιγμή στο μέλλον, ενώ ξέρω ότι πάλι θα εκτονώσεις τα προβλήματά σου πάνω μου λεκτικά, κάθομαι και τα ανέχομαι. Αλλά δεν τα ανέχομαι για να ελέγξω τα όριά μου, τα ανέχομαι γιατί σε αγαπώ, κάτι που όσο και να δείξω, ποτέ δεν θα καταλάβεις. Και όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν θέλεις.
Τη συγχωρώ όμως την αδιαφορία σου, και συνεχίζω να ονειρεύομαι ότι ίσως κάποια μέρα αρχίζεις να με προσέχεις διαφορετικά, και η ομίχλη που δημιουργούν τα βαριά σου λόγια, να καταλαγιάσει, για να μπορέσεις να διακρίνεις την αγάπη μου για σένα. Μία αγάπη που όπως φαίνεται βάδιζε σε λάθος μονοπάτι εξ αρχής, γιατί δεν είχε συνοδοιπόρο και έβγαζε σε αδιέξοδο…
Χθες το βράδυ πάλι σε ονειρεύτηκα, πολύ διαφορετικά από τον τρόπο που μου συμπεριφέρεσαι συνήθως. Υπήρχε ευγένεια και αγάπη στις προθέσεις σου. Τα λόγια σου έπεφταν σαν ροδοπέταλα εξ ουρανού, και δεν χτύπαγαν σαν πρόγκες γυμνό κι ασθενικό κορμί, όπως γίνεται στ’ αλήθεια. Άλλωστε, λένε ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο από ό,τι βλέπουμε στον ύπνο μας. Βέβαια, στη δική μας περίπτωση, όσα καλά όνειρα και να δω, ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω την μεταχείριση που έχω από το πρόσωπό σου, και το παραμύθι στο οποίο με φλόμωσες από την πρώτη κιόλας στιγμή που γνωριστήκαμε.
Και αν ποτέ επιτρέψει η μοίρα και σταθείς απέναντί μου για να κάνουμε διάλογο, και κάτσω να σου πω όλα όσα αγαπώ σε σένα, και όλα όσα με πονούν από εσένα, θα αρχίσεις πάλι το κήρυγμα, και θα ζητήσεις λογική εξήγηση για την ακαταλαβίστικη εξωτερίκευσή μου. Κι εγώ πάλι θα σου απαντήσω, ότι ν’ αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις…