Αν ήσουν επίτιμος καλεσμένος στο πάρτι της Ζωής
και βρέθηκες ολομόναχος με ένα μπουκάλι στο χέρι,
μπροστά σε ένα άδειο δωμάτιο,
(το πάρτι μάλλον μεταφέρθηκε αλλού)
γλυκόπιοτο να’ ναι το κρασί σου.
Κι αν σου ταξαν διήμερο στην εξοχή
και Polaroid με φόντο πράσινο και ζωηρό,
μα ακόμα καρτερείς μαραμένη στο παράθυρο
να ακούσεις την κόρνα του αυτοκινήτου,
άδικα περιμένεις, θα βολτάρει σε κανένα δάσος.
Κι αν σου υποσχέθηκαν να σου κρατούν τα χέρια
ο κόσμος να χαλάσει
και μάντεψε- ο κόσμος χάλασε-
και γύρισες να δεις τα χέρια σου
γυμνά και παγωμένα,
πιάσε μολύβι και γράψε τούτο στο χαρτί:
«Δεν είμαι μόνος, όσο κρατώ κοντά τον εαυτό μου».
Γράψτο δέκα, είκοσι, εκατό φορές.
Χαράμισε τετράδια, μολύβια, στυλό,
μέχρι να χαραχτεί μέσα σου.
Μην περιμένεις να μάθεις από τα λάθη σου.
Μονάχα αγάπησε τα και θα σ’αγαπήσουν κι αυτά.