Απόψε έλα σιωπηλός.
Άνοιξε αποφασιστικά την πόρτα και έλα καταπάνω μου.
Μην με μαλώσεις, μην με κοιτάξεις καν πατρικά.
Έλα μόνο δίπλα μου.
Μην πεις λέξη, σε παρακαλώ.
Φτάνει με τις αδίστακτες λέξεις.
Κάθησε μόνο κοντά μου.
Πέρνα τα χέρια σου γύρω μου,
ή καλύτερα χώσε με στην αγκαλιά σου.
Να απασφαλιστεί το στόμα μου στο λαιμό σου.
Να σε μυρίσω και να κλάψω.
Γοερά, σαν παιδί που του σπασε το παιχνίδι του.
Κάνε οτι δεν βλέπεις τα λάθη μου, τα σπρωξα όπως όπως
απόψε κάτω από το κρεβάτι.
Σε ξορκίζω , μην πεις λέξη.
Μόνο η απαρηγορήτη ανάσα μου να ακούγεται.
Εσύ μείνε σιωπηλός. Μόνο για απόψε.
Μη με κρίνεις και μη μου θυμώσεις.
Ζέστανε με με το αρωμά σου και δάνεισε μου μερικά φιλιά σου,
να μπαλώσουν τις πληγές μου.
Μη με πιέσεις για ευθύνες.
Μιλήσαμε, τα βρήκαμε. Θα τις πάρω.
Όλες.
Μόνο για απόψε, φτιάξε μια φυλακή με το κορμί σου και κλείδωσε με μέσα.
Από αύριο θα μεγαλώσω, θα δεις.
Μόνο σκέπασε με γιατί φοβάμαι.
Ψέμματα.
Τρέμω.
Τα χέρια μου, τα πόδια μου, το στόμα μου, τα μάτια μου.
Με τρέμω.
Εσύ, που δεν με φοβάσαι, εσύ που δεν λογαριάζεις από δαίμονες και στοιχειά,
έλα απόψε και σώσε με.
Πάρε τα απέραντα, τα αξόδευτα, τα ουράνια,
και δως μου λίγη γη να πατήσω, από αυτήν που έχεις μπόλικη,
να ξεφοβηθώ.