Έχω φιλέψει τη Μοναξιά και τη Μοναχικότητά μου
με τα πιο γκουρμέ καλούδια.
Με πανάκριβες σιωπές και ανεκτίμητους βαριαναστεναγμούς.
Με διαμαντένια δάκρυα και ολόφρεσκα σπαστά χαμόγελα που τρεμόπαιζαν ακόμα καθώς μόλις τα ΄χα βγάλει από μια θάλασσα γαλήνια για το αντικειμενικό μάτι,μα τόσο φουρτουνιασμένη για το δικό μου.
Η Μοναξιά μού τα πέταξε στη μούρη και με αντιμετώπιζε σαν έναν από τους πολλούς κακοποιημένους δούλους της και η Μοναχικότητα σα σύντροφο και μαθητή.
Η σιωπή και η Μοναχικότητα,ή η σιωπή μετά της Μοναχικότητας,δεν είναι μια αναγκαστική κατάληξη,ούτε αποτέλεσμα μιας κατάστασης.
Δεν είναι η συνέπεια μιας πληγής,μιας απογοήτευσης ή μιας αποτυχίας,αλλά η προετοιμασία της επόμενης.
Είναι μια συνειδητοποιημένη επιλογή όχι εμπνευσμένη από την ανάγκη για γαλήνη,αλλά από την ανάγκη για ανησυχία.
Στη Μοναξιά εμπεριέχεται πολλή πραγματικότητα…
…γι΄αυτό δεν την αντέχουμε και τη μισούμε.
Η Μοναξιά σε κατατρώγει,ενώ η μοναχικότητα σού δίνει να φας.
Συνήθως οι ερωτευμένοι είναι εκείνοι που τις μπερδεύουν αυτές τις δύο λέξεις γιατί τις φοβούνται νομίζοντας πως η ανάκγη τού ανθρώπου είναι το να τον ερωτευτούν και όχι το να ερωτεύεται…
…μέχρι να καταλάβουν πως στην ουσία
καθένας από ΄μάς,ερωτεύεται μόνος.
Αυτό για να γίνει αντιληπτό και μέρος της καθημερινότητας ενός ανθρώπου,πρέπει να υπερβεί τη φύση του και να νικήσει
αυτό το πελώριο θεριό που ονομάζεται Εγωισμός.
-Ο Εγωισμός δεν πεθαίνει.
Μπορεί να αποδυναμωθεί,μα ξαναδυναμώνει.-
Αυτός που έχει την ανάγκη να τον ερωτευτούν,
είναι το επόμενο σίγουρο θύμα της μοναξιάς.
Αυτός που έχει την ανάγκη να ερωτευτεί,κάθε μέρα πιάνει ένα όνειρο και το πετάει με δύναμη στα μούτρα της Μοναξιάς
αφήνοντάς την-προς το παρόν-αναίσθητη.