Την Ζέτα Ιακώβου την ξέρω χρόνια. Δεν ξέρω πόσα. Είχαμε χαθεί και ξαφνικά, πριν από λίγο καιρό, το timeline μου στο Facebook κατακλείστηκε από φωτογραφίες των έργων της. Ήξερα ότι ασχολείται με τα καλλιτεχνικά αλλά πρώτη φορά έβλεπα τα έργα της και ομολογώ, εντυπωσιάστηκα. Ήθελα οπωσδήποτε να γράψω για εκείνη, οπότε κανονίσαμε ραντεβού.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Ζέτα Ιακώβου είναι μια 24χρονη τελειόφοιτη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, με κατεύθυνση την ζωγραφική και την σκηνογραφία – όπως λέει εκείνη – και μια γλυκύτατη κοπέλα – αυτό το λέω εγώ. Ήταν από μικρή μέσα στα χρώματα. Είχε παιδικό όνειρο να γίνει εικαστικός και τα κατάφερε. Στα πλαίσια της πτυχιακής της εργασίας, έκανε την έκθεση με τίτλο Mom loves me. Ο τίτλος ειρωνικός, όπως μου επισήμανε, αφού θέμα της έκθεσης ήταν η ενδοοικογενειακή βία και πιο συγκεκριμένα, οι μητέρες – παιδοκτόνοι.
Εργάζεται ως δασκάλα ζωγραφικής σε παιδιά, όμως την ενδιαφέρουν πολύ και τα κοινωνικά ζητήματα, οπότε τα συνδύασε. Εμπνευσμένη από ιστορίες που είχε ακούσει, αποφάσισε να επικεντρωθεί στη σωματική βία που υφίστανται τα παιδιά, μιας και αυτή δεν ακούγεται τόσο. Το να ψάξει πληροφορίες για το θέμα, της ήταν αρκετά επώδυνο, μου ανέφερε. Κατέληξε τελικά σε είκοσι περιπτώσεις, κατά τις οποίες μητέρες είχαν σκοτώσει τα παιδιά τους.
Το έργο της αποτελείται από τρία μέρη. Προσπαθεί να ακυρώνει και να επαναπροσδιορίζει βρεφικά αντικείμενα. Καθοριστική σημασία είχε το ράψιμο, αφού είναι μια κατεξοχήν γυναικεία χειροτεχνία, την οποία χρησιμοποίησε για να δηλώσει την παρουσία της μητέρας στο θέμα.
Πάνω στα φορμάκια, αν παρατηρήσετε πιο προσεκτικά, θα δείτε πως είναι ραμμένες ημερομηνίες. «Είκοσι φορμάκια, είκοσι ημερομηνίες γεννήσεως και θανάτου παιδιών , ώστε να παραπέμπουν σε ταφόπλακα και να κρατηθεί έτσι ζωντανή η μνήμη τους», μου τόνισε η δημιουργός. Κυριαρχεί το λευκό για να θυμίζει μνημείο – τάφο. Θέλησε να εμφανίσει με λίγα στοιχεία τις ιστορίες, χωρίς να είναι κραυγαλέες.
Ένα relax κεντημένο με ξυραφάκια, που όπως κρέμονται θυμίζουν τάματα. «Το τάμα το κάνεις για να μην συμβεί κάτι κακό», μου εξηγεί η Ζέτα. Και αυτήν την αντίθεση ήθελε να δείξει μέσα από αυτό. Από την μία την προστασία των επόμενων παιδιών με τη βοήθεια των ταμάτων και από την άλλη την επικινδυνότητα αφού πρόκειται για ξυραφάκια.
Στο κέντρο του χώρου υπήρχε μια κούνια ροζ. Τίποτα το μεμπτό σε αυτό, πράγμα που ήθελε να πετύχει και η καλλιτέχνιδα. Να χρειαστεί να πλησιάσεις για να δεις, πως αυτό το παιδικό κρεβατάκι, από μέσα είναι γδαρμένο. Στην εσωτερική πλευρά του, όπου και τοποθετείται θεωρητικά το παιδί, υπάρχουν αγκάθια που θα το τραυμάτιζαν.
Τέλος, καλυμμένα από κουνουπιέρες, κρέμονταν από το ταβάνι αρκουδάκια. Μαλακά δηλαδή, παιδικά παιχνίδια. Ή μάλλον όχι και τόσο μαλακά, καθώς πάνω τους ήταν καρφιά, γυαλιά, πινέζες και άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Η κάλυψη από την κουνουπιέρα, υποδήλωνε την οικογενειακή – θεωρητικά – προστασία του παιδιού, που όμως έρχεται σε επαφή με αυτά τα «επιθετικά» παιχνίδια .
Η Ζέτα Ιακώβου, γενικά προτιμά να είναι ειλικρινής. Και εκείνη και τα έργα της. Αν δεν αρέσει σε κάποιον η δημιουργία της, θα ήθελε να της το πει. Επίσης δεν την ενδιαφέρει ο κόσμος να γνωρίζει το όνομά της, αρκεί να γνωρίζει τα έργα της. Εγώ πάλι, προτείνω να θυμάστε το όνομά της, γιατί θα κάνει σπουδαία πράγματα στο μέλλον.
Φωτογραφίες έκθεσης : Γιώργος Καράβaς
Φωτογραφία ποτραίτου : Ιφιγένεια Πεφάνη