Φόρεσε τα καλά της, έστρωσε το τραπέζι, τον υποδέχτηκε, χαριτολόγησε, κάθισαν, του χαμογέλασε, ύψωσε το ποτήρι της σε μια πρόποση, τσούγκρισε, χαμογέλασε λίγο ακόμα. Η φιγούρα της μόνο ορατή, με κορνίζα το κούφωμα του παραθύρου, το δικό της μόνο προφίλ καθισμένο στο τραπέζι, στο μισό τραπέζι, το ένα πιάτο, το ένα ποτήρι στον αέρα, το ένα χαμόγελο. Το δικό της. Μόνο. Γιατί απέναντί της, δεν υπάρχει κανείς!
Η νύχτα δροσερή, για τέλη Ιούνη. Τόσο, που μέσα στο θερινό σινεμά, νιώθω να ανατριχιάζω. Μετανιώνω που δεν κουβάλησα κάτι μαζί μου, να ρίξω πάνω μου! πώς το έκανα εγώ αυτό; Αφού το ξέρω, τα θερινά σινεμά σνομπάρουν επιδεικτικά τον έξω κόσμο. Ή μήπως φταίει ο Hitchcock;
Το διαμέρισμα της miss Lonely Heart, σε μια πολυκατοικία στο Greenwich village του ‘54, το παράθυρό της ανάμεσα σε δεκάδες άλλα που βλέπουν στον ακάλυπτο, η μισή ζωή της στα κιάλια του Jeff, μα όχι για πολύ. Το βλέμμα του αλλού. Τραυματισμένος, καθηλωμένος στο αναπηρικό καρότσι, σκοτώνει την ώρα του, χαζεύοντας από το πίσω παράθυρο τις ζωές των ενοίκων των απέναντι πολυκατοικιών. Ένα ζευγάρι νιόπαντρων, μια «παρδαλή» χορεύτρια, μια γυναίκα άρρωστη που τσακώνεται με τον άντρα της.
Στο “Rear window” ο Hitchcock ξετυλίγει την ιστορία του με τρόπο τόσο απλό που είναι ιδιοφυής, με τρόπο απόλυτα θεατρικό, σε ένα ασπρόμαυρο σκηνικό, που βεβιασμένα θαρρείς έγινε χρωματιστό. Κι εσύ παρακολουθείς τους πρωταγωνιστές, που παρακολουθούν τους γείτονές τους. Δεν τους χάνεις ποτέ από τα μάτια σου, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέσαι και αδημονείς. Πότε θα στραφούν και πάλι απέναντι;
Η νύχτα έρχεται βροχερή, ο σύζυγος τσακώνεται με την άρρωστη σύζυγο πίσω από τα κλειστά στόρια, οι κινήσεις του γίνονται ύποπτες, η υποψία του φόνου γίνεται εμμονή. Ο Jeff (JamesStewart) εμπλέκει τη φίλη του Lisa (την ιλουστρασιόν Grace Kelly) και τη νοσοκόμα του Stella (την καταπληκτική ThelmaRitter), στη λύση του μυστηρίου. Οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές παραμένουν κι αυτοί, όπως και οι στόχοι του φακού τους, κλεισμένοι στους τέσσερεις τοίχους του διαμερίσματος, σε έναν κλειστοφοβικό μικρόκοσμο και οδηγούνται στις μοιραίες συνέπειες μιας αθώας αρχικά παρακολούθησης…
Είπαμε μετά το σινεμά, να κάνουμε μια βόλτα στα στενά των Πετραλώνων. Τα βήματά μας δεν ακούγονται. Παρασυρμένοι αφήνουμε τα βλέμματά μας στο περιεχόμενο των ανοιχτών παραθύρων των πέτρινων σπιτιών που προσπερνάμε. Τα περισσότερα είναι υποφωτισμένα. Καμιά φορά παίρνει το μάτι σου μια σκιά, μια κίνηση. Τίποτα σπουδαίο. Σαν τη miss Lonely Heart. Μια απλή καταγραφή.
Οι υπόλοιποι μιλάνε για την ταινία. Δεν τους ακούω. Τίποτα δεν ακούω. Ούτε το μωρό που κλαίει, ούτε την επισκέπτρια που καληνυχτίζει, ούτε το τελευταίο ρεφραίν γνωστού popάσματος με κέφι δοσμένο από νεαρά ύπαρξη, ούτε το σκύλο που γαυγίζει παιχνιδιάρικα πίσω από το γέλιο ενός παιδιού, ούτε τη βαθιά ανάσα της γηραιάς κυρίας, που μόνη κρέμεται από το παράθυρό της, αφημένη στο μεθυστικό άρωμα του νυχτολούλουδου. Ούτε τα βήματά μας.
«Κι η miss Lonely Heart;» αναρωτιέμαι. Δυνατά; ποιος ξέρει! «Τι απέγινε;» Την σκέφτομαι να παίζει το δικό της θέατρο, με μοναδικό πρωταγωνιστή τον εαυτό της, με μοναδικό πραγματικό θεατή τον εαυτό της. Να σηκώνει το ποτήρι της στον φανταστικό προσκεκλημένο της, πιο τραγική απ’ όλους, βαθιά χωμένη στον κήπο της μοναξιάς της, εκεί που πια όλα είναι σκοτεινά, που το μονοπάτι της επιστροφής είναι άφαντο και η προσομοίωση της ζωής, η μόνη προσωρινή λύση. Τόσο ανάξια λόγου! Μερικά λεπτά από τα 115 της ταινίας. Μια μικρή στάση που έκαναν τα κιάλια, μια απλή στάση του βλέμματος, σαν αυτά που ρίχναμε εμείς χωρίς να το συνειδητοποιούμε, σε αληθινές στιγμές, αληθινών ζωών. Μια απλή καταγραφή! Και ανατριχιάζω! Και μετανιώνω που δεν κουβάλησα κάτι μαζί μου, να ρίξω πάνω μου! Πώς το έκανα εγώ αυτό;
Η Μαίρη Μανδάλη είναι Συγγραφέας και Πολιτικός Μηχανικός
Facebook:Μαίρη Μανδάλη
Facebook Page:Το φως των πλάνων αστεριών • Μαίρη Μανδάλη