Τρέμω μήπως στέρεψε το μέσα. Μήπως οι λέξεις μ’απαρνήθηκαν,
με εγκατέλειψαν όσο απότομα ήρθαν.
Κι αν η λογική με μόλυνε;
Κι αν τελικά ο κόσμος τους με νίκησε;
Τώρα μοιάζω σαν όλους σας.
Τώρα περιφέρομαι ανόητα σαν εσάς.
Η γη με κατάπιε. Βάρυνα κι ο αέρας δε με σηκώνει πια.
Οι φωνές βουβάθηκαν.
Μόνο η τηλεόραση ουρλιάζει στο βάθος.
Τα χαρτιά πνίγηκαν από τη σκόνη
και το χέρι μου σαν τώρα να μαθαίνει να συλλαβίζει.
Μπορεί να πέθανα και να μην πρόλαβα
να το πάρω είδηση.
Μπορεί πάλι να πέθανε ο κόσμος μου
και κανείς να μη μου το μαρτύρησε.
Λέω να πάω μέχρι τη θάλασσα.
Κάπου εκεί στα νότια, κάποτε,
έθαψα τρεις λέξεις μες στην άμμο.
Για μια ώρα ανάγκης.