Ποτέ μου δεν φοβήθηκα…
πάντα πήγαινα πιο πέρα από όσο άντεχα ,
έπαιζα με τα όρια μου και πάντα τα ξεπέρναγα
κολυμπώντας στην άγνοια
για να ανακαλύψω το γοητευτικό άγνωστο που έχω πληρώσει πολλές φορές
και μάλλον θα συνεχίσω να πληρώνω…
δεν ξέρω γιατί… πάντα έτσι έκανα…
Μόνο ένα βράδυ , εκείνο το βράδυ…
Ένιωσα για πρώτη φορά την αίσθηση του φόβου, αυτή την αίσθηση που τόσο προσπαθούσα να νιώσω…
Μια μελωδία , μια μελωδία από μακριά ,
τόσο μελαγχολική, τόσο ιδιαίτερη, τόσο ίδια με εσένα και εμένα μαζί.
Και τότε φοβήθηκα…
ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο ,ούτε θυμάμαι την μελωδία…
έχω κρατήσει μόνο την αίσθηση.
Μόνο ένα βράδυ , εκείνο το βράδυ με μια μελωδία από μακριά…
Ένιωσα τον μεγαλύτερο φόβο…
Και για πρώτη φορά έμεινα… δίπλα του , μαζί του…
Τον αγκάλιασα και την επόμενη μέρα είχε εξαφανιστεί…
Δεν τον ξαναείδα ποτέ…
Μόνο ένα βράδυ , εκείνο το βράδυ με μια μελωδία από μακριά…