Στην είσοδο του σπιτιού σε μια γωνιά.
Κατέβηκε πριν τρία χρόνια και από τότε αρνούμαι να την ανεβάσω στο πατάρι.
Γέμισε και άδειασε δεκάδες φορές. Θαρρείς και περιμένει.
Κάθε σημείο της έτοιμο να βολέψει τα ελάχιστα για ένα ταξίδι. Για μια φυγή.
Ταξίδεψε με αεροπλάνα, αυτοκίνητα και τρένα.
Χώρεσε παντού. Πανέτοιμη να κλείσει με μια κίνηση και να συνοδέψει.
Μια κόκκινη μικρή βαλίτσα. Σαν τη ζωή μας. Γεμάτη αποσκευές.
Κάποιες χάθηκαν στα απολεσθέντα της πορείας μας. Χρόνια με τα χρόνια.
Γιατί δεν την ανεβάζω;
Γιατί ξέρω ότι όσο περνάει ο καιρός κάποιος θα την πάρει, θα την αρπάξει και θα φύγει.
Κάποιος θα ανοίξει τα φτερά του να πετάξει.
Κάποιος θα έχει πει «Στοπ. Ως εδώ!!!».
Θα έχει μηδενίσει και θα θελήσει να ξαναρχίσει από την αρχή.
Αυτό είναι ζωή!!!
Να μπορείς να χτίζεις νέα ξεκινήματα. Να αντέχεις τις αλήθειες και να λες τώρα είναι η σειρά μου. Και τίποτα να μη σταματά αυτό το «τώρα».
Και να έχεις τη κόκκινη βαλίτσα στο πιο ορατό σημείο, να σου θυμίζει κάθε μέρα ότι είναι έτοιμη. Ακόμα και άδεια είναι έτοιμη.
Το περίεργο είναι ότι όλοι γύρω σου το ίδιο θα θέλανε να κάνουν. Φοβερό!!!
Το πιο φοβερό όμως είναι όταν εξομολογείσαι τη σκέψη σου!!!
Φόβος!!!
Πόσες αλήθειες, πόσες χαρές και πόσες δυστυχίες θα χαμε νικήσει, αν νικούσαμε τους φόβους μας. Μάθαμε όμως να κρυβόμαστε πίσω τους και ποτέ δεν τους αντιμετωπίσαμε.
Πρόσφατα κάποιος μου είπε « πόνταρε στο φόβο σου και θα κερδίσεις!!!»
Και από κείνη τη μέρα ξεκίνησα να ποντάρω…
Δύσκολο. Απίστευτα δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Άνοιξα το μυαλό μου, παραμέρισα όλες εκείνες τις μέχρι τώρα μικρές ή μεγάλες μου ανασφάλειες, εκείνες τις καταχωνιασμένες φοβίες και άρχισα να σχεδιάζω. Κάθε βήμα άλλωστε θέλει σχεδιασμό.
Μη κατεβάσεις το κεφάλι λεπτό…
Πόνταρε στο φόβο σου και προχώρα.
Αν κερδίσεις, θα έχεις κερδίσει και την υπόλοιπη ζωή σου όπως εσύ την έχεις σχεδιάσεις.
Αν χάσεις, μη το βάλεις κάτω. Συνέχισε!!!
Άλλωστε τα μονοπάτια που φοβόμαστε να περάσουμε, κρύβουν τους θησαυρούς που ψάχνουμε!!!