Ώρα 7.00 το πρωί και ο ήχος του κινητού μου με ειδοποιεί, έχω μήνυμα.
«Καλημέρα. Χαμογέλα να φωτίζεις τη μέρα μου. Σ αγαπώ!!!»
Χαμογελάω ξεκινώντας και τη δική μου μέρα.
Ο γνώριμος ήχος του μηνύματος ξανά: «Θέλεις;»
Είναι ζωντανό, είναι αληθινό και είναι για μένα!!!
Όχι. Δεν κοιμάμαι!!!
Δεν έχω πέσει στα όνειρα μου. Γιατί ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά!!!
Ευτυχώς που το μυαλό μας ακόμα μπορεί και πλάθει ιστορίες και ζει παραμύθια μέσα από τα όνειρα.
Μια δεύτερη ζωή μέσα από τα όνειρα, που την έζησα και με κράτησε ζωντανή!!!
Ξεγελάμε τους εαυτούς μας. Όλοι.
Νομίζουμε, πιστεύουμε, μάθαμε να λέμε ότι είναι αργά πια για όλα.
Ότι στη ζωή δεν υπάρχουν ευκαιρίες. Υπάρχουν.
Και σε περιμένουν να τις αρπάξεις. Δεν είναι πολλές και όσο μεγαλώνεις είναι αντιστρόφως ανάλογες αλλά δεν θέλεις τις πολλές.
Και γω θέλω. Θέλω να πάω και ας μου βγει και σε κακό!!!
Θέλω να «ταξιδέψω» χωρίς να σκέφτομαι και να με νοιάζει τίποτα.
Θέλω εκείνη τη μία και μοναδική ευκαιρία που μου δίνει η ζωή και σου ανοίγει μια χαραμάδα φως.
Ξορκίζω όλες τις κακές μου σκέψεις. Δε θα τις χρειαστώ!!!
Εσύ θα με οδηγήσεις. Χωρίς αποσκευές, χωρίς προορισμό, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Νιώθω δυνατή, γεμάτη ενέργεια.
Πόση κινητήρια δύναμη μπορεί να σου δώσει ένας άνθρωπος!!!
Πόσα γρανάζια σου ξαναβάζει σε λειτουργία!!!
Φτάνει μόνο που υπάρχει!!!
Που είσαι κομμάτι στη σκέψη του, στη ψυχή του.
Που ξέρεις ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα μυαλό και μια καρδιά και συ έχεις τρυπώσει μέσα τους και δε σ΄ αφήνουν να βγεις!!!
Σιγοτραγουδώ μελωδίες και τα πόδια μου παίρνουν ρυθμό. Χορεύω!!!
Τελικά έχει πολύ χρώμα εκεί έξω…
Η Άνοιξη έκανε το θαύμα της!!!