Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι άραγε αυτό που μας κρατάει πίσω.
Αυτό, που κλέβει χαμόγελα, ζωντάνια. Ζωή!
Ζητάς μια ανανέωση, μια αλλαγή. Σιχαίνεσαι την ρουτίνα σου αλλά τελικά επιλέγεις να μείνεις σε αυτήν.
Τι φταίει;
Είναι νομίζω οι φόβοι.
Φόβοι που έχουμε και μένουμε στάσιμοι και δε ρισκάρουμε και δε γουστάρουμε και τελικά δε ζούμε.
Φόβοι εσωτερικοί , μπορείς να τους ονομάσεις κόμπλεξ, κολλήματα, ανασφάλειες.
Έρχονται καταστάσεις και φάσεις στη ζωή σου και απλά αποφασίζεις να μην τις ζήσεις, να μην προχωρήσεις σε κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο.
Παγώνεις τον χρόνο και απλά δε συνεχίζεις. Ο χρόνος όμως δεν παγώνει κι εσύ απλά σταματάς. Σταματάς, όμως νιώθεις χάλια. Δεν αναρωτιέσαι γιατί, απλά σταματάς.
Κάπου κολλάς, αλλά που; Σκέφτηκες ποτέ;
Και τότε καταλαβαίνεις ότι φοβήθηκες. Φοβήθηκες να ζήσεις κάτι νέο. Φοβήθηκες να ρισκάρεις και να βιώσεις κάτι διαφορετικό που ναι, μπορεί τελικά να ήταν λάθος..
Μπερδεύτηκες όμως. Η ζωή δεν είναι παρτίδα σκάκι.
Τι και αν κάνεις κάτι λάθος, τι και αν πληγωθείς;
Και τελικά τα κόμπλεξ βγήκαν πάλι στην επιφάνεια και κέρδισαν.
«… δεν είμαι αρκετά καλός», «δεν θα τα καταφέρω», «δεν είναι για εμένα αυτά», «δε μου αξίζει αυτό», «δεν θα οδηγήσει πουθενά», «δεν, δεν…»
Και τελικά μένεις εκεί ακριβώς που ήσουν. Οι ευκαιρίες περνούν και φεύγουν από μπροστά σου κι εσύ μένεις άπραγος, αδύναμος να αδράξεις μία από αυτές και να την ζήσεις.
Πάλι οι ανασφάλειες κέρδισαν.
Πρόσεχε όμως, γιατί και η ζωή περνά και είναι ίσως καλύτερο να μετανιώνεις για όσα έκανες παρά για όσα φοβήθηκες να κάνεις.
Αν δεν έχεις το θάρρος να μην έχεις και την απαίτηση για κάτι καλύτερο, μεγαλύτερο.
Πολέμησε τις ανασφάλειές σου. Τόλμα να ζήσεις και ρίσκαρε, δοκίμασε. Μη πηγαίνεις μόνο στα σίγουρα, στα ίδια.
Και που ξέρεις, ίσως ο μεγαλύτερος σου φόβος να είναι τελικά η πηγή ζωής που έψαχνες.