Οι άνθρωποι φοβούνται τον πόνο…
Τον τρέμουν όπως ο διάολος το λιβάνι…
Επιλέγουν φιλίες ανώδυνες…
Εραστές μονότονους …
Σχέσεις ανέκφραστες, απόλυτα συμβιβασμένες στο τόσο ,όσο…
Κι όλα αυτά γιατί;
Για να μην πληγωθούν, για να μην πονέσουν…
Ξεχνούν όμως κάτι βασικό πως πίσω από κάθε τι μεγάλο κρύβεται κάποιος γενναίος που δεν φοβήθηκε…
Δεν φοβήθηκε να νιώσει ,να βουρκώσει,να κομματιαστεί σε χίλια θρύψαλα και να μεταμορφώσει την θλίψη του σε δημιουργία…
Ο πάτος κρύβει μέσα του αναγέννηση…
Δεν μπορεί να σε οδηγήσει κάπου αλλού…
Όταν πέσεις τόσο χαμηλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον ανοδικό…
Ένα από τα βασικά συστατικά των κορυφαίων αλλαγών στη ζωή μας ήταν η ωδίνη…
Καμία χλιαρή κατάσταση δεν έφερε ποτέ προκοπή…
Οι άνθρωποι με όραμα και στόχους δεν έχουν χρόνο για δράματα λένε…
Εγώ από την άλλη ,πιστεύω πως το δράμα σε πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω…
Σε φέρνει πιο κοντά στον ενδότερο εαυτό σου…
Στους στόχους σου, στα όνειρα σου που έμειναν πίσω…
Σου δίνει ώθηση ,σου ρίχνει μια κλωτσιά από τον καναπέ της αδράνειας και σε παροτρύνει να ζήσεις…
Να ζήσεις όπως δεν έζησες ποτέ!
Να ζήσεις χωρίς να κωλώνεις…
Κοίταξε γύρω σου και ανακάλυψε πόσο πολύ έχει ευεργετήσει ο πόνος κάποιους ανθρώπους!
Πόσο ψηλά τους έχει φτάσει!
Πόσο δυνατοί και αγέρωχοι στέκονται σε κάθε πρόβλημα ενώ εσύ τα φτύνεις τα φτύνεις με την πρώτη!
Τα παρατάς και σέρνεσαι γεμάτος από κλάψα και δεν μπορείς να διακρίνεις πως όλο αυτό είναι μια ευκαιρία που κάπου θέλει να σου μεταδώσει…
Όμως βουλιάζεις μέσα στην ευκολία κι αδυνατείς να ξεχωρίσεις τι δώρα φέρει από πίσω του ο πόνος…