Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένη, σαν άνθρωπο, σαν γυναίκα, σαν γονιό, σαν μάνα πάνω από όλα, που έχω ένα παιδί.
Και από το πρώτο λεπτό που αυτό το παιδί μεγάλωνε μέσα μου είχα μόνο μία έννοια. Να είναι καλά…
Να το βοηθήσω να ‘ρθει στο κόσμο γερό.
Να προσέχω, να είμαι ήρεμη, να κάνω θετικές σκέψεις.
Γεννήθηκε, μεγάλωνε και μαζί μ’ αυτήν μεγαλώνανε και όλα τα συναισθήματα μου και οι αγωνίες μου.
Να τρώει, να προσέχει, να μην κρυώσει, να περνάνε τα χρόνια της με γαλήνη και να αποκτά σιγά – σιγά αυτοπεποίθηση, να καλλιεργεί την προσωπικότητα της και να μάθει να καταλαβαίνει τον κόσμο, για να χτίσει σ’ αυτόν μια μέρα τα όνειρα της.
Και εγώ εκεί… Πάνω της και δίπλα της!!!
Πότε επιτακτικά και προστατευτικά και πότε διακριτικά.
Μάνα αλλά και «σκύλα»!!!
«Σκύλα» για όποιον την πληγώσει, την ακουμπήσει χωρίς την θέληση της, την κάνει να κλάψει.
Έτοιμη να τον κατασπαράξω…
Γιατί κανένας δεν έχει δικαίωμα να πειράξει το δικό μου ή το δικό σου παιδί!!!
Γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει, ούτε καν να ακουμπήσει καμία ζωή, πόσο μάλλον μια αθώα παιδική ζωή.
Δεν ξέρω αν τα καταφέρω, δεν ξέρω αν ποτέ μου καταφέρω από την υπερβολική μου αγάπη να νιώσω ότι σε έκανα δυνατή, αυτόνομη και ανεξάρτητη ή μπλέξω στην ευαισθησία μου και σε ανεβάσω σε ένα ροζ συννεφάκι να μείνεις εκεί ανέγγιχτη.
Ίσως όταν κάποτε γίνεις και συ η ίδια μάνα, μου δείξεις τι έπραξα σωστά ή όχι.
Αλλά να θυμάσαι πάντα ότι και συ θα έχεις το δικό σου ένστικτο!!!
Ξέρω ότι σήμερα κάπου στη Κρήτη μια μάνα κλαίει για ένα παιδί που έχασε.
Και σαν μάνα δεν ξέρω αν ποτέ αποδοθεί Θεία Δίκη προς τρίτους.
Αλλά ως γονείς θα ήμαστε καταδικασμένοι και δυστυχώς όχι πεθαμένοι μαζί με τα παιδιά μας, από την δική μας προσωπική ετυμηγορία και τα δικά μας μετέωρα γιατί!!!