Πόσο κακό κάνουμε στους εαυτούς μας όταν μένουμε σε μια κατάσταση που μας πληγώνει; Απλά για να μη χάσουμε αυτόν τον άνθρωπο… Έστω και με παράξενο τρόπο να «τον έχουμε» !
Δε θα μάθω ποτέ την απάντηση… Καλύτερα έτσι. Απλά θυσιάζεις τα συναισθήματά σου για να μη χαθεί απ’τη ζωή σου. Περισσότερο θα πονέσει εάν τον αφήσεις να φύγει,παρά αν μένει,έστω και έτσι,με αυτόν τον περίεργο τρόπο. Τον έχεις και δε τον έχεις…
Κάθε λεπτό που περνάει αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να μάθει το μέσα σου. Αν πρέπει να τον αφήσεις να σε διαβάσει σαν ανοιχτό,σκισμένο και παλιό βιβλίο… Καμία απάντηση. Πουθενά. Ούτε το μυαλό σου ξέρει,ούτε και η καρδιά.
Ίσως κάτι νυχτές πνιγμένες στο αλκοόλ να ξέρουν… Αλλά, πως να εμπιστευτείς αυτό που σε κάνει να ξεχνάς;
Απλά μένουμε σε καταστάσεις. Το κατάλαβα πια.
Κολλάμε εκεί, μόνο και μόνο για να μη χάσουμε τους εαυτούς μας.
Πληγωνόμαστε καθημερινά για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Για πόσο ακόμα; Δε ξέρω.
Για πολύ. Μάλλον. Μέχρι να μας διώξουν αυτοί!
Κι αν δε το κάνουν; Απλά συνεχίζουμε να ‘μαστε εκεί.
Πάντα εκεί.
Να περιμένουμε.