Μελαγχολικές οι νύχτες
και τα όνειρα τελευταία.
Δεν φταις εσύ,
αν ήσουν εδώ, ωστόσο,
θα είχα κάποιον
να ρίξω την ευθύνη.
Τώρα μοιράζεται
σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο.
Είναι σαν εκείνη την ταινία
που είχαμε δει μαζί
και τώρα κανείς μας
δεν θυμάται.
Είναι σαν εκείνο το δύστυχο ρολόι
που σταμάτησε
μα όλοι ξέρουν
ότι ξέρει να σου πει την ώρα.
Και είναι σαν εσένα,όταν μιλάς
για ”μας” που δεν τολμάς να ολοκληρώσεις.
Κάπως έτσι
παράξενα και βουτηγμένα
στη μελαγχολία είναι
τα βράδια μου..
Με κάνουν να τρέμω
μην τυχόν φωλιάσει
καμιά φορά η θλίψη
και στις μέρες μου.
Και τότε
από που θα μπει το φως!