Αυτή η θλίψη, που δε τη βλέπει κανείς. Αυτή η φωνή μέσα σου που δεν την ακούνε.
Θες να φωνάξεις ,να φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη όσα νιώθεις. Να τα βγάλεις επιτέλους από μέσα σου. Ξέρεις όμως πως δεν μπορείς. Όλοι θα σε κατακρίνουν και θα γελάσουν μαζί σου. Μόνο εσύ νιώθεις; Μόνο εσύ βλέπεις τη θλίψη στον κόσμο που ζεις; Μόνο εσένα κατακλύει κάθε στιγμή αυτή η μοναξιά; Αυτή η τάση για φυγή;
“Θέλω να φύγω, να φύγω μακριά από αυτόν τον τόπο. Να μη βλέπω τα γεμάτα μίσος πρόσωπά τους ,τους σιχάθηκα!” Τα μόνα λόγια που έχεις στο μυαλό σου… Τα μόνα λόγια που ψιθυρίζεις, που καλύπτουν έστω και για λίγο τους λυγμούς σου.
Ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου. Άφθονο. Μήπως και εξαφανίσει τα δάκρυα. Μήπως και σε ξυπνήσει από τον εφιάλτη που ζεις εδώ και καιρό… Δε το κάνει όμως. Τίποτα δεν μπορεί να διώξει αυτό το συναίσθημα. Ή έτσι σου φαίνεται τουλάχιστον.
Γιατί κανείς δε σε νιώθει; Ούτε ο άνθρωπός σου δε ξέρει τι σε πνίγει. Μην τον κατηγορείς, δε φταίει. Είναι φυσιολογικός άνθρωπος. Ζει τη στιγμή χωρίς να σκέφτεται το μετά. Ενώ εσύ; Εσύ σκέφτεσαι το παραμικρό, ασχολείσαι μέχρι και με τις μικρότερες λεπτομέρειες. Αυτές που δεν κάνουν καμία διαφορά. Γιατί; Εσύ έχεις το πρόβλημα. Μα ούτε εσύ φταις. Ο κόσμος σε έκανε έτσι… Να. Πάλι τα ρίχνεις στον κόσμο! Με τον κόσμο τα έχεις βάλει και ύστερα με τον εαυτό σου που δεν κάνει αρκετά για να τον αλλάξει.
Χάνεσαι ξανά μέσα σε αυτά που γράφεις… Πόσο θλιβερό να είναι άραγε,που το μόνο πράγμα που σε “ακούει” είναι ένα χαρτί; Ένα λευκό χαρτί χωρίς ψυχή. Που δεν μπορεί να σου δώσει απαντήσεις… Αλλά νιώθεις να σου στέκεται περισσότερο από τον άνθρωπο. Και αυτό γιατί πολύ απλά δε σε κοιτάζει με βλέμμα έτοιμο να κρίνει αρνητικά ό,τι θα πεις. Δε σε αποδοκιμάζει.
Θέλεις να διώξεις τη θλίψη, τον φόβο, τη μοναξιά, τον θυμό, το μίσος. Να διώξεις οτιδήποτε σου χαλάει τη ζωή. Μικρή δεν είναι άλλωστε; Πολύ μικρή για να κάθεσαι να χαλιέσαι για “ανθρώπους” .
ΘΕΣ, αλλά φαντάζει δύσκολο. Ίσως και αδύνατο. Αδύνατο γιατί… Γιατί δεν είναι άνθρωποι αυτοί! Άνθρωπος λέγεται εκείνος που μοιράζεται,που κατανοεί και βοηθά τον διπλανό του στα άσχημα. Αυτό σου φταίει. Η έλλειψη από Ανθρώπους!
Τι θα κάνεις; Μπορείς άραγε να τους αλλάξεις; Όχι. Δεν είσαι σούπερ ήρωας, ούτε Θεός. Αυτό είναι το πιο θλιβερό λοιπόν: Πρέπει μόνοι τους να καταλάβουν πως έχουν καταστρέψει την έννοια “Άνθρωπος” .
Άρα μέχρι να το καταλάβουν, εσύ πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό το συναίσθημα. Πορεύσου με αυτό. Ειδάλλως θα χαθείς…