Και κοιτούσες ασφυκτικά
από το παράθυρο το μέλλον
και ήταν όλο κάγκελα
και κλουβιά και κλειδωμένες ταράτσες
και μικρά,πολύ μικρά
στο βάθος τα κρυμμένα σου ιδανικά.
Και γιατί τα είχες κρύψει;
κανείς δεν είχε καταλάβει,
ούτε καν εσύ…
κάτι θα είδες σε αυτά
και θα σε τρόμαξε..
Τώρα ένα αγόρι μιλάει στο τηλέφωνο
και αγριεύει σαν να σπάει
ο κόσμος εξαιτίας μιας σου λέξης.
Και τι άλλο να πεις δεν έχει μείνει..
Όλα σου, τα είπες
και πια δεν έχει μείνει τίποτα,
κυρίως από τα σημαντικά..
Κι αν δεν έχεις σημαντικά,
γιατί να πεις άλλα..
Ασήμαντα νωχελικά λόγια
που απλά θα πέσουν κάτω
στάζοντας βαριά
σαν από χαλασμένη βρύση.
Κοιτάς ένα ποτήρι με νερό που τρέμει
και προσπαθείς να αντιλήφθεις
αν είναι από σεισμό
Ή από την μεγάλη καρδιά του κόσμου
που χτυπάει λίγο πριν