Ήταν μια μέρα βροχερή, μέσα στο “Rainy Fall”, όταν αποφάσισα να κάνω “A long walk”, σε όλους τους “Slippery Roads” που θα με οδηγούσαν σε ένα φανταστικό “Playground” που θα με έκανε να ανασυντάξω τις σκέψεις μου “Right from the start”. Να τις αφήσω να πετάξουν σαν “Kite”. Καθώς περπατούσα, τους είδα. «“People stare”» μονολόγησα «“Over the neon lights”! Άρχισαν κιόλας να κοιτούν τις σκέψεις μου που φεύγουν;» “Pilgrim said” «όχι!» σαν να είχε διαβάσει την απορία μου στα “Sad big blue eyes”. «Κοιτούν το “House on fire”!» μου απάντησε με, απροσδόκητα, ήρεμη φωνή. Τα μάτια μου από εκείνη την στιγμή έγιναν “Black”, σαν να διάβαζα το “Obituary” πριν από όλους. Έτρεξα, προς την κατεύθυνση που κοιτούσαν, ανασαίνοντας γρήγορα, ψιθυρίζοντας παράλληλα “Prayers”. Τότε αισθάνθηκα “Underskin” δυο “Angel’s arms” να με κρατούν. «Μην τρέχεις άσκοπα, πήγαινε εκεί» άκουσα να μου λέει, δείχνοντάς μου την φωτεινή επιγραφή που είχα αφήσει πίσω μου. «Γιατί;» είπα. «Εκεί είναι “Where heroes die”» Πήγα. Μπήκα “In a bar” , στάθηκα “On the floor” και άρχισα να χορεύω. “Tango With Lions”.
Αυτή είναι μια μικρή φανταστική ιστορία που γράφτηκε με τους τίτλους των τραγουδιών του συγκροτήματος Tango with Lions, που η μουσική τους αρκετές φορές θυμίζει soundtrack από film noir. Άλλωστε, όπως λένε και οι ίδιοι, το κάθε τραγούδι τους είναι και μια μικρή ιστορία, με διαδρομές μέσα σε σκοτεινά όνειρα, νυχτερινά ταξίδια, ηλιόλουστες φαντασιώσεις, αναμνήσεις και ιστορίες αγάπης και αποχωρισμού. Ατμοσφαιρικός ηλεκτρισμός με σκοτεινά ξεσπάσματα, μυσταγωγικές μελωδίες τρομπονιού, ένα παλιό πιάνο και ένα σκοτεινό και στιβαρό rhythm section, πλαισιώνουν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που πλανάται γύρω από τη φωνή της Kat.
Kat, γιατί “Tango with Lions”, ποιος χορεύει τάνγκο με τα λιοντάρια;
Αχ, αυτή η ερώτηση (γελάει). Μάλλον το μυαλό μου χορεύει τάνγκo με τα λιοντάρια, είναι προφανώς συμβολικός ο τίτλος. Δεν ξέρω ποτέ τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Ήταν απλώς μια έμπνευση, ούτε το άκουσα κάπου σαν τίτλο κομματιού, απλώς για μένα ήταν τότε μια πολύ συγκεκριμένη περιγραφή μιας στιγμής δημιουργίας ή η στιγμή που έχεις κρατήσει μέσα σου πράγματα και εμπειρίες και ξαφνικά γράφεις ένα τραγούδι και απελευθερώνονται όλα αυτά και μέσα στο μυαλό σου χορεύουν διάφορα στοιχεία.
Πότε τα «λιοντάρια» έγιναν οι «επίσημοι καβαλιέροι» σου…;
Οι Tango With Lions εγκαινιάστηκαν ουσιαστικά με μια συναυλία στα τέλη του 2007, όπου παίξαμε τα κομμάτια που υπάρχουν στον πρώτο δίσκο, αν και έγραφα από πολύ παλιότερα τραγούδια. Στις αρχές συνεργαζόμασταν με διάφορους μουσικούς, αλλά πλέον υπάρχουν σταθερά μέλη. Όταν το 2010 αρχίσαμε να ηχογραφούμε τον πρώτο δίσκο, με τον Νίκο Αγγλούπα, μας άκουσαν από την δισκογραφική Inner Ear, ενδιαφέρθηκαν και έτσι ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι, το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Το δικό σου ταξίδι στη μουσική πώς ξεκίνησε;
Από πολύ παλιά. Έπαιζα κλασικό πιάνο, κιθάρα και ηλεκτρικό μπάσο από μικρή. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι και να παίζω σε μπάντες. Αρχικά έπαιζα σε μία σχολική ροκ μπάντα, στην οποία γράφαμε και κανένα τραγουδάκι μόνοι μας, αλλά τότε παίζαμε “Fear of the dark” και “Μοναξιά μου όλα” και τέτοια!
Ποιο είναι το αγαπημένο σου κλασικό έργο;
Λατρεύω το Requiem του Mozart. Το ακούω ακόμα.
Πότε βρήκες τον «ήχο σου»;
Γύρω στα 17 ξεκίνησα να παίζω με μπάντες άλλου τύπου. Μπήκα στο χώρο της indie σκηνής παίζοντας σε μπάντες, οπότε μπαίνοντας σε αυτά τα μουσικά μονοπάτια αξιοποίησα και τις επιρροές που είχα ούτως ή άλλως. Κάποια στιγμή άρχισα να συγκεντρώνομαι περισσότερο στις δικές μου ιδέες, τις δούλεψα και βρήκα τον ρυθμό και το στυλ που μου ταιριάζει περισσότερο και μου βγαίνει πιο φυσικά. Έτσι ουσιαστικά άρχισε να δημιουργείται το Tango with Lions. Η μουσική μας πλέον είναι μια μίξη από διάφορα στοιχεία, δεν ξέρω αν μπορούμε να ενταχθούμε σε κάποιο είδος, σίγουρα ατμοσφαιρικό folk rock, κάπως έτσι θα το έλεγα.
photo by Dimitris Tzetzas
Γυναίκα μπασίστρια. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο. Πώς είναι;
Ωραίο. Το μπάσο έχει ενδιαφέρον σαν όργανο, εγώ έτσι το έβλεπα πάντα, γιατί ήταν το αγαπημένο μου όργανο. Τώρα όσον αφορά στο ότι είμαι γυναίκα… εντάξει, όλοι έλεγαν ότι μια γυναίκα, σε μια μπάντα, και να παίζει και μπάσο, θύμιζε τους καταπληκτικούς Sonic Youth, όχι βέβαια ότι έπαιζα έτσι, αλλά αυτές οι αναφορές στο κοινό “χτυπάνε” πολύ θετικά.
Μέχρι το 2007, που ξεκινήσατε σαν Tango with Lions, πόσο δύσκολο ήταν για μια μπάντα με το δικό σας «ύφος» να είναι ενδιαφέρουσα για μια δισκογραφική εταιρεία, όταν ειδικά εκείνη την περίοδο, προτιμούσαν άλλου είδους ήχους;
Μετά το 2000, οι πολυεθνικές είχαν άλλους όρους, δε έβγαζαν εύκολα δίσκους, είχαν σταματήσει τις πολλές κυκλοφορίες και δεν ήταν πολύ εύκολο να βρεις εταιρεία, γιατί δεν είχαν στηθεί και πολλές ανεξάρτητες τότε. Στο διάστημα από το 2002 μέχρι το 2008 νομίζω υπήρχαν κάποιες μικρές ανεξάρτητες αλλά ήταν λίγο κενό το πεδίο, παρόλο που μπορούσες να γράψεις εύκολα τη μουσική σου πια στο laptop σου.
Πώς έκανες το «άνοιγμα» και βγήκες από το δωμάτιό σου, το στούντιό σου και κατάφερες να κάνεις γνωστή την δουλειά σου σε περισσότερο κόσμο;
Δεν δυσκολεύτηκα γιατί είχα πάντα επαφή με μουσικούς, ήμουν ανέκαθεν σε αυτόν τον «μικρόκοσμο», με την καλή έννοια, σαν ένα παράλληλο σύμπαν όπου δρα συγκεκριμένος κόσμος. Οι μουσικοί είναι πολλοί και όλοι τους, αν το ψάξεις, έχουν συναντηθεί μουσικά στο παρελθόν. Αποτελούν ένα πλέγμα συνεργασιών. Οπότε πάντα υπήρχε αυτή η επαφή με άλλους μουσικούς και μπάντες, οπότε μπορούσες, και ακόμα μπορείς, εύκολα να βρεις ανθρώπους που να μοιράζεσαι κοινές επιρροές και κοινή οπτική γωνία, πράγμα πολύ σημαντικό.
Από τί εμπνέεσαι;
Από την παρατήρηση. Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω προς την φύση, μου αρέσει να οδηγώ, να κάνω ταξίδια με το αυτοκίνητο και εκείνη τη στιγμή συλλέγω εικόνες, σκέψεις και εμπειρίες. Είναι όλα μαζί, τα οποία μετά γίνονται ένα μείγμα που ζυμώνεται μέσα σου και μετά κάποια στιγμή μπορείς να το τοποθετήσεις σε λέξεις, σε νότες, σε μελωδίες.
Aρκετοί συνάδελφοί σου που έχουν πει σε συνεντεύξεις ότι οι πιο παραγωγικές και δημιουργικές περίοδοι είναι αυτές που είναι «βαριές» ψυχολογικά. Αυτό ισχύει και για εσένα;
Ισχύει. Νομίζω πως είναι η κατάρα του καλλιτέχνη (γελάει). Είναι αναπόφευκτο γιατί οι πιο βαριές περίοδοι και οι πιο περίπλοκες συναισθηματικά είναι αυτές που δημιουργούνται επειδή έχεις την ανάγκη να εκφραστείς, να βγάλεις κάτι από μέσα σου και παράλληλα την εξυπηρετούν αυτή την ανάγκη, γιατί τελικά όντως παράγεις έργο, επειδή είναι η διέξοδός σου.
Αυτό συμβαίνει σε όλους με διάφορους τρόπους, ακόμα και μια νοικοκυρά μπορεί αρχίσει να μαγειρεύει!
Ναι έτσι είναι, είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους, δηλαδή καμιά φορά αν έχω υπερένταση μπορεί να κάνω το σπίτι “λαμπίκο”, μπορεί να γράψω μουσική αλλά θα κάνω και άλλα (γελάει). Μου έχει συμβεί όμως οδηγώντας να γράφω μια μελωδία, να τραγουδάω κάτι καινούριο και επειδή έχω πρόβλημα μνήμης, ή το τραγουδάω εκατό χιλιάδες φορές μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου για να μου μείνει, ή σταματάω κάπου και το ηχογραφώ στο κινητό. Είναι σαν να κρατάω ημερολόγιο.
Από ποια είδη μουσικής έχεις επηρεαστεί σαν καλλιτέχνης;
Είναι τοσο ευρύ το φάσμα… Με εμπνέει πολύ ο Tom Waits, οι Rolling Stones ακόμα, οι Beatles, ο Mark Lanegan, οι Sonic Youth, η κλασική μουσική, η τζαζ, οι Tindersticks, ο Neil Young, η Patti Smith και πολλοί άλλοι.
Τι κάνετε αυτή την περίοδο και πως ονειρεύεσαι να συνεχίσετε;
Τώρα γράφουμε κομμάτια για έναν καινούριο δίσκο και το 2015 θα αρχίσουμε να ηχογραφούμε σιγά σιγά. Βλέπεις λοιπόν ότι είναι κάτι που, το πώς φαντάζεσαι σε πιάνει στο παρόν, δηλαδή αυτό το πράγμα δεν σταματάει, συνέχεια κάτι γίνεται, συνέχεια γράφονται κομμάτια, κάνουμε πρόβες κλπ. Άρα είναι κάτι που θέλω να συνεχίζεται και να συνεχίσει να είναι μέρος της καθημερινότητάς μου και της προσωπικότητάς μου, αλλά και των άλλων παιδιών. Όλοι μας θέλουμε να δημιουργούμε, να παίζουμε, να κάνουμε ωραίες συναυλίες και να γράφουμε κομμάτια που μας αρέσουν.
Ποιες διαφορές εντοπίζεις ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο δίσκο, και στην συνέχεια στον τρίτο που ετοιμάζετε;
Υπάρχει μια ατμόσφαιρα που τα ενώνει τα δύο άλμπουμ, αλλά σίγουρα το ότι προστέθηκε στη μπάντα rhythm section -μπάσο, τύμπανα- και από το τσέλο που είχε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στον πρώτο δίσκο, στο δεύτερο δίσκο το ρόλο ανέλαβε το τρομπόνι. Στον τρίτο δίσκο, επειδή δεν έχουν πάρει ακόμα μορφή τα κομμάτια και είμαστε ακόμα στη διαδικασία της δημιουργίας, δεν έχουμε εντοπίσει ακόμα το στοιχείο της αλλαγής, είναι πολύ νωρίς ακόμα.
Με την αλλαγή των οργάνων αλλάξατε και το ύφος σας;
Το ύφος άλλαξε κυρίως μέσω της προσθήκης οργάνων, γιατί έγινε πιο «γεμάτο», οι ιδέες ενορχηστρώθηκαν πολύ διαφορετικά, είναι πιο δομημένες. Πριν ήταν άλλες οι δομές των κομματιών, ήταν πιο ελεύθερες, τώρα τοποθετούνται πιο συγκεκριμένα, γιατί καθένας μέσα στην μπάντα έχει να εκφράσει και τον δικό του ρόλο, αφήνει το δικό του λιθάρι στα κομμάτια, οπότε αυτό γεμίζει την ενορχήστρωση και έτσι αλλάζει και το ύφος. Είμαστε μια ομάδα.
Οι ομάδες πολλές φορές μέσα από την σύγκρουση ιδεών δημιουργούν όλο και πιο ξεχωριστά… «παιδιά». Εσείς;
Βέβαια. Αυτό είναι και το ζητούμενο. Εγώ πλέον γράφω τους στίχους και μια βασική δομή, ακόρντα, την αρμονία, αλλά γενικά το ζητούμενο είναι να καθήσουμε και να το “ζυμώσουμε” όλοι μαζί, και έτσι παίρνει διάφορες μορφές, έχοντας όμως έναν βασικό πυρήνα. Βέβαια στις πρόβες υπάρχει πολλή συζήτηση «να κάνω αυτό», «να κάνω εκείνο», «τι να κάνουμε εδώ;» κλπ. Το παίζουμε ξανά και ξανά, το συζητάμε, το ηχογραφούμε και το ακούει ο καθένας στο σπίτι του. Αυτή η διαδικασία υπάρχει αναγκαστικά.
Σας ενοχλεί που η μουσική δεν είναι η βασική σας δουλειά;
Όλοι κάνουμε και κάτι άλλο. Δεν υπάρχει βιομηχανία στην Ελλάδα, που να σε στηρίζει. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, γενικά στον κόσμο δεν νομίζω ότι μπορείς ακριβώς να βιοπορίζεσαι από τη μουσική, αν δεν κάνεις συνέχεια συναυλίες και δεν είσαι συνέχεια στο πόδι. Πρέπει να το ψάχνεις πολύ, να προγρμαμματίζεις περιοδείες και να φροντίζεις να καλύπτονται τα έξοδά σου. Είναι και θέμα νοοτροπίας όμως το πώς βλέπεις το ρόλο σου ως μουσικό. Αν αποφασίσεις δηλαδή ότι αυτό θέλεις να κάνεις και θα βιοποριστείς απ’αυτό, υπάρχουν μέσα να το καταφέρεις και τρόποι. Το ότι ασχολούμαστε και με άλλα πραγματα και βιοποριζόμαστε από αυτά δεν σημαίνει ότι το κάνουμε σαν καταναγκαστικό έργο, μας αρέσουν. Μας αρέσει να δουλεύουμε και στους τομείς που έχουμε σπουδάσει.
Πιστεύεις ότι η μουσική –είτε για τον μουσικό, είτε για τον ακροτή- αποτελεί διέξοδος από τις δυσκολίες της εποχής;
Ναι, φυσικά είναι διέξοδος και δεν θεωρώ τυχαίο ότι από τότε που βιώνουμε την κρίση έχουν δημιουργηθεί περισσότερες μπάντες και νέες κυκλοφορίες. Η ιστορία έχει δείξει ότι γενικά σε περιόδους κρίσης η τέχνη, κατά κάποιον τρόπο, ανθίζει. Είναι σαν αυτό που λέγαμε πριν σε πιο ευρύ πλαίσιο. Δηλαδή, αν σε ατομικό επίπεδο όταν νιώθεις άσχημα δημιουργείς κάτι, τότε και σε μια γενικότερη δυσάρεστη κατάσταση γεννώνται όμορφα πράγματα, δημιουργικά.
Περιμένες την αναγνωρισιμότητα που αποκτήσατε μέσω του “In a bar” στο Youtube;
Όχι. Καταρχάς δεν ανεβάσαμε εμείς το βίντεο, αλλά μια κοπέλα στο κανάλι της. Κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι ανεβαίνουν τα views αλλά δεν ξέραμε γιατί και πώς, μας έκανε ευχάριστη εντύπωση. Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα views ευθύνονται για την επικοινωνία μας με ανθρώπους του εξωτερικού. Πολλοί μας έχουν προσεγγίσει, μας στέλνουν μηνύματα στη σελίδα μας στο Facebook και έτσι υπάρχει επικοινωνία, από διάφορα μέρη, Τουρκία, Βαλκάνια, Κεντρική Ευρώπη, Λατινική Αμερική. Υπάρχει επαφή με κόσμο με τον οποίο δε θα επικοινωνούσαμε ποτέ υπό άλλες συνθήκες. Αλλά και με ανθρώπους που μας μαθαίνουν μέσω αυτού του κομματιού, ακούν και τα υπόλοιπα και μας καλούν σε συναυλία. Τώρα μας έτυχε κάτι τέτοιο, αν και δεν είναι ακόμα 100% σίγουρο, αλλά έχουμε μια πρόσκληση για ένα φεστιβάλ στη Ρουμανία τον Αύγουστο.
Τελικά αξίζει τον κόπο, παρά τις δυσκολίες, να κυνηγήσεις το όνειρό σου;
Υπάρχουν όνειρα και όνειρα. Υπάρχουν τα όνειρα που κάθεσαι και τα δομείς και προβληματίζεσαι πάνω σε αυτά και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά είναι κάτι που σε καθορίζει, που σε αυτοπροσδιορίζει. Γίνεται εσωτερική σου ανάγκη να το κυνηγήσεις, οπότε μπαίνεις στη διαδικασία και το κυνηγάς και ως ένα βαθμό τα καταφέρνεις. Τα όνειρα ούτως ή άλλως είναι κάτι που μπορείς να τα κάνεις πραγματικότητα σε βήματα. Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό είναι που σε αυτοπροσδιορίζει και ότι αυτό θέλεις να κάνεις και μετά λιθαράκι-λιθαράκι μπορείς να φτάσεις να ζήσεις στιγμές που σε γεμίζουν και τα τροφοδοτούν κιόλας, γιατί και τα όνειρα σβήνουν αν δεν τα τροφοδοτείς εσύ και οι καταστάσεις που βιώνεις μέσα από αυτά.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας;
Ετοιμαζόμαστε να κυκλοφορήσουμε ένα επτάιντσο, μέσα στο 2015. Αγαπάμε το βινίλιο…
Οι Tango with Lions έχουν κυκλοφορήσει δυο άλμπουμ με τη δισκογραφική εταιρεία InnerEar Records, το Verba time (2010) και το A long walk (2013). Αποτελείται από τους: Κατερίνα Παπαχρήστου (φωνή, ακουστική κιθάρα, πιάνο), Γιάννος Παραμυθιώτης (ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά), Νίκος Βεργέτης (ντραμς, percussion, φωνητικά), Jim Staridas (τρομπόνι, φωνητικά) Θοδωρής Ζευκιλής (μπάσο, φωνητικά) Προς το παρόν, η επίσημη σελίδα τους είναι:
https://www.facebook.com/tangowithlionsband.
*κεντρική φωτογραφία: Θοδωρής Βρανάς