Μακάρι όλα όσα σκεφτόμασταν να τα εκφράζαμε κατά τέτοιο τρόπο που θα έπειθαν, αλλά όταν τα συναισθήματα μεταφράζονται σε λόγια, το νόημα και η βαρύτητά τους εξατμίζεται. Τις περισσότερες μάλιστα φορές, άλλο θέλουμε να πούμε και άλλο καταλαβαίνει ο συνομιλητής μας. Είναι η στιγμή που αισθάνεσαι ότι το δίκιο σου σε πνίγει, έχεις τις αποδείξεις μπροστά σου, αλλά δεν μπορείς να τις δείξεις, παρά να τις κρατήσεις για εσένα. Και κάπου τότε η απελπισία σε ζαλίζει, χάνεις την υπομονή, και όλη η προσπάθεια που κατέβαλες για να καταφέρεις μια επανένωση, ίσως και μια δεύτερη ευκαιρία, βουλιάζει πανηγυρικά. Το ελάχιστο που μπορείς να κάνεις εκείνη τη στιγμή, για να σώσεις τον εγωισμό και την αξιοπρέπειά σου, είναι να μαζέψεις τις τελευταίες κουβέντες σου και να φύγεις με το κεφάλι ψηλά. Και ας μη μπόρεσες τελικά να εκφράσεις αυτό που ένιωθες μέσα σου. Λίγα ακόμη λεπτά παράτασης της συνομιλίας, ή της συνάντησης, μόνο αρνητικά μπορούσαν να αποβούν.
Κάποια πράγματα, δυστυχώς, είναι γραφτό να λήξουν γρήγορα, ίσως και να μη γίνουν ποτέ, ακόμη και αν εμείς θα δίναμε τη ζωή μας για αυτά. Υπάρχουν πρόσωπα που αγαπούμε τόσο έντονα, σε σημείο να πονάμε, παρά το γεγονός ότι τα άτομα αυτά δεν μας υπολογίζουν καν, πόσο μάλλον να μας προσέξουν και να μας ερωτευτούν. Πως γίνεται όμως να αγαπήσεις κάποιον που σου έκανε, ή εξακολουθεί να κάνει, μεγάλο κακό στη ζωή σου; Πως η απουσία κάποιου γίνεται ανάγκη για επαφή; Τι είδους αστείο της ζωής είναι αυτό; Για ποιο λόγο δεν ξυπνάει η λογική, και κυριαρχεί το συναίσθημα; Γιατί δεν μπορούμε να βάλουμε φρένο και κατρακυλάμε οικειοθελώς προς τον γκρεμό; Και αν είμαστε τυχεροί και μας δοθεί η πολυπόθητη αφορμή για επικοινωνία, πως θα την αξιοποιήσουμε για να έχει αποτελέσματα; Να ελπίζουμε σε αυτή, ή να μη την επιζητούμε καν, διότι είναι ανώφελη; Πως μπορούμε και συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην ελπίδα, όταν κανείς δεν μας την έδωσε ποτέ;
Η ζωή έχει έναν μοναδικό τρόπο να αποκεφαλίζει κάθε τι που επιδιώκουμε διακαώς. Όταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ, ποτέ, μα ποτέ δεν πρόκειται να γίνει. Λες και είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε μακριά από την ευτυχία, λες και είμαστε εξόριστοι από τον έρωτα. Μπορεί όλο αυτό να γίνεται για να πάρουμε κάποιο μάθημα, ίσως και να δοκιμαστούμε. Ενδεχομένως να ανακαλύπτουμε τοιουτρόπως τον εαυτό και τα όριά μας. Γιατί όμως να δοκιμαζόμαστε συνέχεια, χωρίς να μας δοθεί ποτέ η ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάτι για το οποίο πεθαίνουμε; Γιατί προσπαθούμε ξανά και ξανά, χωρίς καμία κούραση, για κάτι από το οποίο είμαστε αποκλεισμένοι; Πως γίνεται να ελκόμαστε από κάτι που ποτέ δεν βιώσαμε και γιατί θεωρούμε λάθος αγάπη, εκείνη που ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε; Καλότυχοι εκείνοι που φιλοξενούν τον ήλιο στην αγκαλιά τους και ζεσταίνονται από την αγάπη. Για κάποιους ουρανούς όμως η νύχτα δεν ξημερώνει ποτέ…