Αντέχω πολλά.
Με αντέχω ακόμα και εκείνα τα ατέλειωτα εξομολογητικά βράδια μου, που παλεύω να καταλάβω γιατί νιώθω έτσι.
Δεν είναι περίεργο;
Μοναξιά νομίζω λέγεται.
Κανείς δε θα με πίστευε ποτέ. Είμαι πάντα γεμάτη κόσμο γύρω μου.
Χαμογελάω συνέχεια.
Απορείς και συ! Το βλέπω στο βλέμμα σου.
Κλαίει η καρδιά μου. Αυτό νιώθω. Πονάει η ψυχή μου!!!
Μετράω τα χρόνια μου και δε ξέρω αν έκανα όσα ήθελα.
Και δε θα μάθω ποτέ.
Δεν είμαι ευτυχισμένη.
Τι είναι αυτό;
Απόγνωση; Αδιέξοδο; Τι;
Όλους έχω μάθει να τους μπερδεύω.
Ξεγελάω τον καθένα.
Κανείς δεν το έχει καταλάβει.
Κανείς δε με ρώτησε ποτέ τι έχω και δεν έψαξε τόσο μέσα μου να με ανακαλύψει.
Και ας είμαι πάντα εγώ εκεί για όλους.
«Είσαι αχάριστη» μου φωνάζει η συνείδηση μου.
Αχάριστη; Τι είναι αχαριστία;
Να έχω κόψει τη καρδιά μου χιλιάδες κομμάτια και να την έχω μοιράσει σε όλους;
Να έχω πάντα αγκαλιές ανοιχτές;
Έμαθα να μπαλώνω πια τις πληγές μόνη μου.
Και μη νομίζεις! Δεν είμαι πάντα έτσι. Αλλά καμουφλάρομαι ακόμα και από μένα.
Βρίσκω ευφάνταστες δικαιολογίες καθημερινά να λέω στον εαυτό μου για να αντέξει μια μέρα παραπάνω!!!
Φοβάμαι ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα σηκωθώ και δε θα γυρίσω να κοιτάξω πίσω μου.
Θα φύγω!!! Από σένα, από ό,τι δεν αντέχω γύρω μου!!!
Έστειλα τα σήματα μου εδώ και καιρό. Κανείς δε τα έλαβε.
Και κανείς τώρα δεν θα έχει δικαίωμα να με σταματήσει!!!
Έχω μια ζωή που δε μου ανήκει.
Θα την πάρω πίσω!!! Θα μου την χαρίσω ξανά.
Ίσως και αν χρειαστεί να μη ξαναγελάσω ποτέ σε κανέναν.
Ίσως και αν πρέπει να με ξαναγνωρίσετε από την αρχή με όποιο κόστος για σας.
Γιατί εγώ, έχω μόνο ΜΙΑ ΖΩΗ!!!