Υπάρχουν φορές που κάθομαι και σκέφτομαι τα όχι και τόσο όμορφα γεγονότα της ζωής μου. Και ποιος άνθρωπος δεν το κάνει άλλωστε; Και εκεί που κάθομαι και συλλογίζομαι ένα περιστατικό που με πονάει, ξαφνικά σκέφτομαι και άλλο ένα, και σιγά σιγά αρχίζει να δημιουργείται μια αλυσίδα από δαύτα, και δεν συμμαζεύεται το πράγμα. Φτιάχνω με το μυαλό μου ένα τραίνο σκέψεων, υποθέσεων και αναλογισμών, με το κάθε βαγόνι να κουβαλάει μια βαριά ή δύσκολη περίπτωση, που σε κάθε περίπτωση πάντως με κάνει να νιώθω άβολα. Τότε, προσπαθώ να τα βάλλω όλα σε μία λογική σειρά, να συνειδητοποιήσω το “γιατί” και το “πως”. Να δω με λίγα λόγια πως έφτασα σε αυτή την κατάσταση και τι μπορώ να κάνω για να προχωρήσω. Τις περισσότερες λοιπόν φορές βρίσκω άκρη, μια άκρη στην οποία καταλήγω κάθε φορά που σκέφτομαι τα ίδια πράγματα, και την οποία μετά από κανά δυο μέρες την έχω ξεχάσει, και εκπίπτω και πάλι στην ίδια διαδικασία συλλογισμού και εύρεσης απαντήσεων στα ζητήματα που με ταλανίζουν βαθιά μέσα μου. Πολλοί το αποκαλούν κυκλοθυμία, ή χαζομάρα, εγώ όμως το αποκαλώ διαδικασία ενδυνάμωσης, μέσα από την οποία προσπαθείς να μάθεις τον εαυτό σου και να τον χειρίζεσαι. Και φυσικά κάτι τέτοιο δεν πετυχαίνεται με μία φορά, με έναν μόνο εσωτερικό μονόλογο που θα κάνουμε. Θέλει επανάληψη το πράγμα, και ακουσίως δηλαδή εκεί καταλήγουμε όλοι. Στην επανάληψη των ίδιων και των ίδιων σκέψεων.
Αυτό που ποτέ μου μέχρι στιγμής δεν κατάλαβα, είναι γιατί τα ευχάριστα γεγονότα της ζωής μας διαρκούν λίγο, ενώ τα δυσάρεστα μπορεί να μας ακολουθούν και για μια ζωή. Αν για παράδειγμα ακούσουμε ένα ανέκδοτο, την πρώτη φορά θα γελάσουμε, όπως είναι λογικό. Αν όμως το ακούσουμε για δέκατη φορά, παύει να είναι πια αστείο, και δεν προκαλεί το γέλιο μας. Γιατί όμως, όταν γίνεται κάτι δυσάρεστο, μπορούμε να στεναχωριόμαστε και να κλαίμε, ακόμη και μετά από πολύ καιρό αφότου αυτό συνέβη; Δεν είναι αυτό άδικο; Ίσως η λύπη να είναι πιο δυνατό συναίσθημα από την χαρά, και μπορεί με μεγαλύτερη ευκολία να χειραγωγήσει εμάς και το μυαλό μας. Ένα είναι το μόνο σίγουρο: πως εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να ξεπεράσουμε μόνοι μας μια κατάσταση δύσκολη. Όσοι και να μας συμπαρασταθούν, όσες συμβουλές και να μας δώσουν, όσα καλά λόγια και αν μας πούνε, αν δεν το πάρουμε μόνοι μας απόφαση να προχωρήσουμε, θα είμαστε για μια ζωή κολλημένοι στις αδυναμίες και τα πάθη μας. Φυσικά και είναι δύσκολο, κανείς δεν λέει το αντίθετο. Όμως, μελλοντικά αποκτάς κάτι ιδιαίτερο, και απολύτως σημαντικό… Εμπιστοσύνη στον εαυτό και τις δυνάμεις σου! Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναστεναχωρηθείς, αυτό είναι αδύνατον, καθώς η ζωή κρατάει πάντα μια ισορροπία στα ερεθίσματα που δεχόμαστε. Βέβαια, θα είσαι σε θέση να διαχειριστείς καλύτερα τα συναισθήματά σου, και να βάζεις φρένο εκεί που πρέπει. Θα μάθεις με λίγα λόγια να σέβεσαι τον εαυτό σου.
Αυτά τα πράγματα και άλλα πολλά λέω και στον εαυτό μου πολύ συχνά, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, κοιτώντας τα αστέρια που είναι κολλημένα στο ταβάνι του δωματίου μου, από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη. Δεν τα έβγαλα, γιατί φωτίζουν τις νύχτες μου, και μου κάνουν παρέα τα ανήσυχα βράδια. Πολλές φορές κάθομαι και τα μετράω. Και κάθε φορά που τα αντικρίζω μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, μου φέρνουν ένα πράγμα στο μυαλό μου: ακόμη και αν είναι όλα μαύρα γύρω μας, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα φέγγει, ένα φως που θα μας καθοδηγεί, μια ελπίδα που θα μας αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για τη ζωή. Και για αυτό θα πρέπει να αγωνιζόμαστε, ακόμη και αν υπάρχει θολούρα γύρω μας από προβλήματα και διάφορες έγνοιες που μας βασανίζουν και μας φοβίζουν. Η ζωή, κακά τα ψέματα, πολλές φορές θα προσπαθήσει να μας γονατίσει, αλλά εμείς πρέπει να βρούμε το κίνητρο για να αντισταθούμε. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, ότι τα άστρα, ακόμη και αν δεν φαίνονται, πάντα βρίσκονται στον ουρανό…