Μας μεγάλωσαν όπως αυτοί ήθελαν.
Μας έδωσαν αξίες που αυτοί ήθελαν.
Δεχτήκαμε χτυπήματα που αυτοί ήταν υπεύθυνοι.
Χάσαμε τόσα πολλά –ακόμη και τους εαυτούς μας- εξαιτίας τους.
Μας έμαθαν να απλώνουμε το χέρι μόνο για να χτυπάμε. Όχι για να βοηθήσουμε.
Πήραν τα όνειρά μας και τα διαμόρφωσαν σύμφωνα με τα δικές τους βλέψεις.
Ξέσκισαν τα εγώ μας και μας μετέτρεψαν σε ανθρωπάκια.
Πολλοί θα με αποκαλέσουν απαισιόδοξη. Όχι.
Ρεαλίστρια με αποκαλώ.
Ανάθεμα σε όποιον δε βλέπει τη σάπια κοινωνία μας.
Δε γίνεται να μη βλέπεις τα μίση στα μάτια μας.
Αδιάφορα βλέμματα, προγραμματισμένες συζητήσεις.
«-Τι κάνεις; -Καλά.» Αυτό το ψεύτικο και ασπρόμαυρο καλά.
Δήθεν συμπάθειες, περιστασιακές αγάπες και χρησιμοθηρικές φιλίες.
Έχουμε ανάγκη από αλλαγή.
Αυτός ο κόσμος πρέπει να δημιουργηθεί από την αρχή.
Τα όνειρά μας οφείλουμε να τα αναστήσουμε.
Ας γκρεμίσουμε τα τείχη που χτίσαμε ανάμεσά μας.
Φωτιά σε κάθε ανούσια σχέση.
Φωτιά σε καθετί που μας κρατά πίσω.
Έχουμε ανάγκη από αλλαγή και θα τα καταφέρουμε!