συνέντευξη στη Βιβή Μωραΐτου
Το ψευδώνυμο που διάλεξε για τη μουσική της καριέρα σημαίνει αλάνι, παιδί με τσαγανό. Αλλά αυτό είναι μόνο ένα από τα δυνατά σημεία της Kid Moxie
(a.k.a. Έλενα Χάρμπιλα).
Στα 30 και κάτι της έχει ήδη συνεργαστεί με την ιδιότητα της μουσικού, συνθέτριας και τραγουδίστριας με τον σκηνοθέτη David Lynch και τον συνθέτη Angelo Badalamenti για το album της 1888. Επίσης, έχεί ήδη παίξει στο θέατρο δίπλα στον Pacino στη Σαλώμη του Oscar Wilde και στο σινεμά με τον Malcom McDowell και την Jane Seymour στην ταινία Bereave (2015). Ζώντας και δουλεύοντας σε διαφορετικές ηπείρους και χρονικές ζώνες, δεν είχαμε καταφέρει να συναντηθούμε με την Kid Moxie -κατά κόσμον Έλενα Χάρμπιλα- παρά μόνο on line. Τη βρήκα στην Αθήνα. Ή μάλλον με αναζήτησε εκείνη, αφού φέτος αποφάσισε να ξεχειμωνιάσει εδώ.
«Με κράτησε αυτή τη φορά παραπάνω η Ελλάδα – θα έμενα έτσι κι αλλιώς περισσότερο μετά το καλοκαίρι για διάφορα projects που τρέχουν στην Ευρώπη. Τελικά, στην πορεία προέκυψαν εδώ διάφορες συνεργασίες, όπως με τον Monsieur Minimal και τον Γιώργο Γεωργόπουλο (τον σκηνοθέτη του Tungsten) για τη νέα του ταινία, της οποίας γράφω τη μουσική. Τα γυρίσματα αρχίζουν σε δύο μήνες και θα παίξω έναν από τους επτά γυναικείους ρόλους – επτά ιστορίες. Άλλωστε, είχα πολύ καιρό να ζήσω χειμώνα την Αθήνα». Ή, μάλλον, χειμώνα γενικώς, αφού έδρα της Kid Moxie είναι εδώ και χρόνια η Καλιφόρνια. «Γενικά θεωρώ πως είναι η πιο συναρπαστική αμερικανική πολιτεία. Για μένα είναι ο πιο συναρπαστικός τόπος που υπάρχει κι έχω δει στη ζωή μου. Και έχω μείνει εκεί τόσα χρόνια γιατί πάντα εξελίσσεται και πάντα κάτι καινούργιο θα μάθεις. Είναι ανεξάντλητη».
Η Έλενα μεγάλωσε στην Πεντέλη, σπούδασε από παιδί κλασικό πιάνο και έφυγε πριν από 14 χρόνια, σχεδόν αμέσως μετά το Λύκειο, για να σπουδάσει υποκριτική στο Λονδίνο. Έπειτα βρέθηκε να κάνει στο Σαν Φρανσίσκο master στο θέατρο και κατέληξε στην πόλη των Αγγέλων. «Έφυγα κατευθείαν, αλλά όχι απαραίτητα για να μείνω έξω. Περισσότερο σαν εξερεύνηση για να πω “χάσου κάπου”. Πήγαινε κάπου που δεν ξέρεις και δεν σε ξέρει κανείς και δεν έχεις κανένα μαξιλάρι, να δεις πώς είσαι εκεί και ποια είναι τα όριά σου. Τώρα θα το αισθανόμουν ως ρίσκο, τότε δεν το έβλεπα έτσι και γι’ αυτό και το έκανα».
Παρόλο που λατρεύει το περιβάλλον και τον τρόπο ζωής στο L.A., παραδέχςεται ότι «είναι πολύ σκληρός ο ανταγωνισμός, γιατί όλοι έχουν βρεθεί εκεί για να γίνουν κάτι άλλο, να ανοίξουν κάποια πόρτα, να πετύχουν κάτι. Αυτό είναι το focus. Οι σχέσεις μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Είναι μια πόλη βασισμένη στη φιλοδοξία και στα όνειρα. Παίρνεις διαρκώς τόσες απορρίψεις, που χτίζεις χοντρό πετσί για να αντέξεις. Πρέπει να είσαι λίγο σαν παλαιστής για να επιβιώσεις εκεί. Όχι ότι δεν έχω φίλους Αμερικανούς, αλλά δεν έχω βρει αυτόν τον ωραίο κλοιό από σχέσεις που έχω στην Ελλάδα».
Αν κάτι της έχει λείψει είναι το θέατρο. «Στο Σαν Φρανσίσκο είχαμε φτιάξει έναν θίασο και κάναμε πολλές παραστάσεις – στο Λος Άντζελες έχω κάνει κυρίως διαφημίσεις, σπικάζ και indie ταινίες».
Και πολλή, πολλή μουσική σε ύφος κινηματογραφικό – μουσική της συμπεριλήφθηκε πρόσφατα στο soundtrack του φιλμ Yoga Hosers με τον Johnny Depp. «Η αγάπη μου για τον κινηματογράφο και την εικόνα αποτυπώνεται στη μουσική μου. Ο ηθοποιός έχει περισσότερες φωνές και φίλτρα για να δείξει τον εαυτό του: μιλάει με τα λόγια ενός συγγραφέα, με κινήσεις δικές του αλλά και ενός σκηνοθέτη, παίρνει τη δουλειά αν του επιτρέψει ένας παραγωγός και ένας casting director. Όταν είσαι μουσικός, κάνεις ό,τι θέλεις, γράφεις αυτό ακριβώς που θέλεις να πεις όπως ακριβώς θέλεις να το πεις».
Τι ήθελε να πει, λοιπόν, στο τελευταίο της L.P., το Perfect Shadow; «Αρχικά ήθελα να λέγεται 4A.M., που είναι και το πρώτο κομμάτι του δίσκου και τον ενέπνευσε εξολοκλήρου. Άρχισα να ψάχνω την έννοια του 4A.M., αλλά δεν μπορούσα να την ορίσω. Σκεφτόμουν πως είναι η ώρα που έχει τους λιγότερους μάρτυρες, γιατί πολλοί λίγοι από εμάς είναι ξύπνιοι. Τι γίνεται 4 η ώρα το πρωί για αυτούς που είναι ξύπνιοι; Είναι πολύ αργά για κάτι ή πολύ νωρίς; Είναι νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ; Φως ή σκοτάδι; Όλα αυτά μού ήταν πολύ ελκυστικά ως concept, επειδή με ενδιαφέρουν πολύ οι διαδικότητες και οι δύο πόλοι του ίδιου πράγματος, και πυροδότησαν το mood του δίσκου και την όμορφη μελαγχολία του. Γνώμονας σε ό,τι γράφω είναι η ατμόσφαιρα που θα εμπνεύσει ένα κομμάτι, ποιο feeling θα βγάλει η μουσική, πού και πώς θα σε ταξιδέψει – γι’ αυτό κιόλας την ονομάζω κινηματογραφική pop.
Έχω μια έντονη darkίλα μέσα μου – ας πούμε, κάθομαι έξω από νεκροταφεία πολλές φορές, μου φέρνουν γαλήνη. Με ενδιαφέρουν όλα αυτά τα κάπως σκοτεινά και μεθαύριο πάω στο Άουσβιτς για να δω από κοντά μια μηχανή θανάτου. Αντιστοίχως, η μουσική μου έχει κομμάτια που ρέπουν προς το σκοτάδι χωρίς να είναι κάτι όπου βουτάς και μένεις. Βυθίζεσαι για να βγεις στο φως και αυτό είναι το σημαντικό. Είναι δηλαδή περισσότερο εξερεύνηση παρά στάση ζωής. Στην κηδεία μου, για να καταλάβεις, θα ήθελα να παίζει disco. Να είναι για αυτούς που αφήνω μια γιορτή για το “τι ωραία που ζήσαμε στιγμές μαζί. Ας το δοξάσουμε αντί να το κλάψουμε”. Έχω διαλέξει και κομμάτι, το Let’s all Chant». Αρχίζει να το τραγουδάει. Σταματά ξαφνικά και λέει: «Αν έβαζα soundtrack στο διάστημα, θα ήταν Billie Holiday. Η φωνή της είναι τόσο γήινη και ταυτόχρονα τόσο απόκοσμη. Φαντάσου πώς θα ακουγόταν αυτή η βελούδινη φωνή σε ένα παγωμένο και μακρινό σημείο του σύμπαντος…».
To τέταρτο L.P. της Kid Moxie, Perfect Shadow, κυκλοφορεί από τη West One Music, ενώ μουσική της συμπεριλαμβάνεται στο Buddha Bar XVIII, που θα κυκλοφορήσει 1/12/16. Το οικογενειακό δράμα It Snows All The Time, όπου παίζει με τoυς Taryn Manning, Brett Cullen και Lesley Ann Warren, θα προβληθεί στις Η.Π.Α. στο τέλος του 2016.
Η Έλενα Χάρμπιλα φοράει Epifanios athens Haute Couture A/W 16-17.
Raw Images Athens/2016/A.Konstantinidis
©The Machine