Και συνεχίζεις…
Περπατάς στο δρόμο και το μυαλό σου χαμένο. Δε παρακολουθείς τίποτα.
Σκοντάφτεις πάνω σε ανθρώπους αφηρημένα. Ζητάς συγνώμη και συνεχίζεις.
Έχεις κάνει τις σκέψεις σου κουβάρι και τις αφήνεις να κυλάνε. Δε τις μαζεύεις.
Απομονωμένη εδώ και μήνες από όλους, κλεισμένη συνειδητά σε ένα «κλουβί» με μια ανούσια καθημερινότητα που σε σκοτώνει.
Αδιάφορη στη πραγματικότητα, χωρίς «θέλω», χωρίς επιθυμίες.
Το καταλαβαίνεις ότι μέσα σου έχεις αρχίσει και αλλάζεις. Χάνεσαι…
Αρχίζεις να αρνείσαι τον εαυτό σου. Παραιτείσαι…
Κοιτάς γύρω σου. Τίποτα δεν έχει πια λάμψη.
«Τόσο μουντά ήταν πάντα;» αναρωτιέσαι.
Πονάει το σώμα σου και συ γελάς. Δε σε νοιάζει.
Δε προσδοκάς. Δε περιμένεις. Και συνεχίζεις!!!
Συνεχίζεις να ξυπνάς κάθε πρωί, να κάνεις το ίδιο τελετουργικό για να πιείς το καφέ σου και να κάθεσαι όχι για να απολαμβάνεις αλλά απλά να συμμετέχεις στη ζωή γύρω σου.
Περιμένεις να νυχτώσει, να περάσει η ώρα, να πεις πρώτη καληνύχτα και να σκεπαστείς με τα όνειρα σου. Αυτά ακόμα δεν τα έχεις εγκαταλείψει!!!
Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος σου. Σταμάτησες να κοιτάς το ρολόι.
Κάποιες ελάχιστες αναλαμπές μόνο σε κάνουν να αναρωτιέσαι: Πρέπει να… Πρέπει…
Τίποτα δεν πρέπει!!!
Να πάνε όλα στο διάολο!!! Μια ζωή για τους άλλους.
Και αν εσύ δεν δηλώσεις την παρουσία σου, κανείς δεν θα σε ψάξει!!!
Λάθος!!!
Κάποιος υπάρχει να σου πει μια καλημέρα το πρωί.
Και κείνον έχεις αρχίσει και τον διώχνεις.
Δεν θες να αλλάξεις τίποτα και συνεχίζεις.
Βαλτώνεις…
Και είναι τόσο περίεργο!!!
Κάπου ψηλά υπάρχει ένα φως. Ένα άνοιγμα.
Και συ προσπαθείς να σηκώσεις τα χέρια να κάνεις μια προσπάθεια να ανέβεις.
Θέλεις να προσπαθήσεις. Ίσως όχι πια για σένα αλλά για αυτούς τους λίγους τους ελάχιστους που μπορεί ακόμα να πιστεύουν σε σένα…
Και συνεχίζεις!!!